"เอมมิกาไม่ยอมแพ้เธอยังคงเดินตามเรื่อยๆ จนกว่าจะได้คำตอบ ""ได้โปรดเถอะค่ะคุณช่วยบอกฉันที ฉันสัญญาว่าจะไม่หนี ชั้นแค่อยากรู้ข่าวของคุณพ่อเฉยๆ"" กฤษดินทร์ไม่ฟังคำของร้องเธอ มือหนาหยิบขวดเบียร์ขึ้นเทรดหัวของคนตัวเล็กอย่างสะใจ ตอนนี้เขาไม่มีความสงสารเธอสักนิด มีแต่ความโกรธเกลียดของพ่อเธอที่เธอจะต้องทนรับ ""จำเอาไว้ เธออยู่ที่นี่ในฐานะทาสและเชลย ไม่มีสิทธิ์พูดหรือทำอะไรถ้าฉันไม่พอใจ"" กระป๋องเบียร์ถูกขว้างไปเฉียดตัวร่างบางนิดเดียว กฤษดินทร์เปิดตู้เย็นหยิบเบียร์กระป๋อง แล้วเดินจากเธอไป...เอมมิกาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะตามเขาไปอีกครั้ง ร่างบางคุกเข่าต่อหน้าเขา อ้อนวอนอย่างน่าเวทนา ""ได้โปรดเถอะค่ะ ฉันอย่ารู้ข่าวเกี่ยวกับคุณพ่อ แค่คุณบอกว่าท่านเป็นอะไร แค่นี้ก็พอ"" ""เหม็น ไปไกลๆ ฉันได้แล้ว"" กลิ่นเหม็นนั่นก็มาจากฝีมือเขา แถมสิ่งที่คนตัวเล็กทำเธออุตส่าห์คุกเข่าขอร้องเขา ก็ยังไม่เป็นผล ""..."" เอมมิกายังคงนั้นอยู่อย่างนั้น จนกว่าจะได้คำตอบ"