‘คุณจะได้ไม่ลืมผมไง’ คำพูดของเขาฝังแน่นในหัวใจมาเนิ่นนาน แม้เธอพยายามที่จะลืม แต่ก็ลืมไม่ลง... เมื่อมีโอกาส เธอจึงคว้าไว้โดยไม่ลังเล ทั้งยัง ‘อ่อย’ เขาอย่างมีชั้นเชิง กลิ่นกายสาวช่างเย้ายวนใจราวกลิ่นดอกไม้แรกแย้ม “ผมไม่ชอบฉวยโอกาส ถ้าไม่เต็มใจผลักผมออกได้” เธอกับเขาเหมือนแม่เหล็กต่างขั้วมาเจอกัน พอเข้าใกล้กันก็ติดหนึบ เป็นแบบนี้เธอจะผลักเขาได้อย่างไร อีกอย่างถึงจะผลักเขาออกได้ แต่หัวใจของเธอยังเรียกร้องหาเขา เธอจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร “ฉันไม่ผลักคุณออกไปหรอก แต่ฉันจะกอดคุณไว้ไม่ปล่อย” - - - - - “สร่างเมาแล้วเหรอ?” “ฉันไม่ได้เมาสักหน่อย” บอกเขาไปแล้วตรีผกาก็เม้มปากเป็นเส้นตรง เธอพลาด! พลาดอย่างแรงที่พูดไปแบบนั้น ชายหนุ่มหรี่ตาลง พลางวางแก้วในมือไว้ในอ่างล้างจานแล้วเดินตรงมาหาหญิงสาว ความสูงของเขาข่มให้เธอรู้สึกว่าตัวเธอเล็กลง ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่หลบสายตาเขาแต่อย่างใด “ถ้าไม่ได้เมา แล้วจูบนั่นล่ะ?” “ฉันก็แค่... อยากจูบคุณ” ตอบไปแล้วเธอก็แก้มร้อนผ่าว หัวใจกระตุกวูบ เพราะเขาก้าวยาว ๆ เข้ามาถึงตัวของเธอทันที “แค่อยากจูบอย่างเดียวเองเหรอ?” “แค่นั้นแหละ ไม่มีอะไร” เธอดันหน้าอกเขาออกเพื่อเดินไปที่ตู้เย็น แต่เขาก็จับมือเธอเอาไว้ “แต่ผมอยากทำมากกว่านั้น” “คุณอยากทำอะไรฉัน?” ถึงสายตาเขาจะฟ้องชัด แต่เธอก็อดถามไม่ได้ ซึ่งสายตาที่มองมานั้นสร้างความวาบหวามในหัวใจเหลือเกิน ซ้ำช่องท้องก็ยังปั่นป่วน “อยากทำแบบนี้ไง” สิ้นคำเขาก็รั้งเธอเข้ามาจุมพิตอย่างดูดดื่มเร่าร้อน