เมื่อทายาทมาเฟียหนุ่มโดนตามล่า การปลอมตัวเป็นคนงานพม่าคือทางออก! ในสถานการณ์ที่ไม่ดีต่อชีวิตแบบนี้ ไฉนโชคชะตาเล่นลิขิต ส่งสาวสวย เผ็ด ดุ มาเป็นสิ่งที่ดีต่อใจอย่างล้นเหลือ ฟ้าส่งเธอมาในสถานการณ์ฉุกเฉินชัดๆ พ่อคนงานใหม่จอมกวน ทว่าหน้าตาหล่อเหลาอย่างร้าย กำลังสั่นหัวใจของสาวสุดแกร่ง เจ้าของสวนดอกไม้เข้าเสียแล้ว... ใจของเธอก็ช่างกระไร มันหวั่นไหวกับผู้ชายจอมกวน ที่ทำอะไรได้มากมายอย่างเหลือเชื่อ แต่มันจะเหมาะสมไหมล่ะ ในเมื่อเธอกำลังจะกลายเป็นสมภารกินไก่วัด เอ...รึเธอจะเป็นแม่ชี เพราะเธอเป็นผู้หญิงนี่นา แง๊ อะไรก็ไม่ดีทั้งนั้นนะมันทนา อย่าเชียวนะ... “นายทองแท่ง” “ครับ” เหวินอี้ยิ้มหล่อส่งให้ เล่นเอาเจ้านายสาวถึงกับหน้าแดง แล้วเธอก็ทำคอแข็ง พลางมองมือเขาที่จับข้อมือเธอไว้ด้วยสายตาดุๆ ก่อนจะทำเสียงเขียว “ทำอะไรของนาย?” “จับมือคุณโรสครับ” คำตอบตรงเผงนั่นเล่นเอามันทนานิ่งไปชั่วครู่ เพราะไม่คิดว่าชายหนุ่มจะตอบออกมาตรงๆ เธอขึงตาใส่เขา “ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ไม่รู้หรือยังไงว่าฉันอาจจะไล่นายออกได้ทุกเมื่อนะ นายทองแท่ง” คำขู่นั้นหาได้ทำให้เหวินอี้คิดกลัวแม้แต่น้อย แต่เขากลับกระตุกมือเธอดึงเข้ามาใกล้ แล้วถือโอกาสกอดหมับเข้าเสียเลย มันทนาได้แต่ตกใจจนตัวแข็ง เพราะไม่คิดว่าคนงานหนุ่มจะกล้า “ถ้าจะโดนไล่ออกแล้ว ก็ขอทำให้คุ้มกับที่โดนไล่ออกหน่อย ก็ดีนะครับ แค่จับมือมันไม่คุ้มเลย” ว่าแล้วจมูกโด่งๆ นั้นก็ก้มลงมาทาบกับแก้มนวล แถมริมฝีปากได้รูปช่างเจรจานั่น ก็แตะแต้มลงมาต่ำเรื่อยๆ เธอก็ช่างกระไรเลยเมื่อตกอยู่ในวงแขนแข็งแกร่งนั่น ความคิดที่จะต้านทานมันมลายหายไปจนหมด ร่างบางได้รับไออุ่นจากอ้อมแขนของเขา กระแสพิศวาสเริ่มห้อมล้อมทั้งเขาและเธอ กลีบปากอิ่มถูกบุกรุก ด้วยริมฝีปากร้อนผ่าว ที่ค่อยๆ แต้มเบาๆ เหมือนชิมรส ก่อนจะบดเคล้าหนักหน่วงขึ้นทีละนิด ทีละหน่อย แล้วเริ่มดื่มชิมความหวานจากริมฝีปากอิ่มสีกุหลาบเต็มที่ คนตัวเล็กกว่าอ่อนโอนไปกับฤทธิ์เสน่หา ที่เขาป้อนให้ จูบแล้วจูบเล่าอย่างไม่อยากอิ่ม ไม่อยากพอโดยง่าย จนในที่สุดก็ต้องระงับตน กอดเธอไว้แน่นๆ แล้วแต้มจูบลงบนหน้าผากนวล พร้อมกับถอนหายใจอย่างแสนสุข “เอ่อ...” มันทนาเอ่ยออกมาเป็นคำแรก เมื่อได้สติคืนมา หลังจากที่หลงไปกับความหวานที่เขาปรนเปรอให้ มือน้อยยันอกกว้างไว้ เธอได้ยินเสียงหัวใจเขาเต้นชัดเจนนัก อกของเขากว้างและอุ่น จนเธอไม่อยากผละออกมาเลย เสียงใสๆ นั่นเรียกรอยยิ้มจากเหวินอี้ การที่เธอไม่ผลักไส และยอมให้เขาจูบหวาม มันทำให้เขาใจชื้น ว่าเธอนั้นไม่ได้รังเกียจเขาเลย “คุณโรสรู้ไหม ผมมีความสุขมากเหลือเกิน” “มันไม่ถูกนะ นายทองแท่ง เรา...ไม่ควร...เรื่องวันนั้น นายก็รู้ว่าฉัน...มันเพราะ ฤทธิ์ยา” มันทนาก้มหน้างุดกับอกเขา เสียงหวานเอ่ยกระท่อนกระแทน คนฟังใจหายวาบไปเล็กน้อย แต่แล้วก็รัดเธอแน่นเข้า เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบเสียงพร่า กับริมหูหอมกรุ่นนั่น “ถึงมันจะเป็นเพราะอะไรก็ช่าง แต่คุณโรสรู้ไหม ว่ามันเป็นคืนที่ผมมีความสุขมากที่สุดในชีวิต ที่ได้...กอดคุณโรสไว้แบบนั้น” “แต่ว่า...เรา...ฉัน...” มันทนาถอนใจน้อยๆ อย่างอัดอั้น เธอยังคงปล่อยให้เขากอดไว้ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมถึงยอม “เราไม่เหมาะสมกันใช่ไหมครับ?” เหวินอี้จุมพิตเรือนผมหอมนุ่มนั้นเบาๆ พร้อมกับยิ้มเล็กน้อย “แล้วถ้าผมทำให้คุณโรสมั่นใจว่า ผมจะเป็นผู้ชายที่คุณโรสสามารถฝากชีวิตไว้ได้ คุณโรสจะยอมให้ผมรับผิดชอบเรื่องคืนนั้นไหม” “ถ้ามันเป็นแค่ความรับผิดชอบก็ไม่...” “มันไม่ใช่แค่ความรับผิดชอบ มันเป็นเรื่องของหัวใจ แล้วก็เรื่องของความรัก ผมรักคุณโรส แม้มันจะเป็นเรื่องที่ผมบังอาจใฝ่สูงเกินไป ที่ผมจะรักคุณ แต่ผมก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้” ชายหนุ่มเชยคางมนให้เธอมองสบตากับเขา มันทนาได้ยินคำสารภาพรักนั้น ก็ถึงกับนิ่งงันไปอย่างตกใจ “ผมรักคุณโรส แล้วสักวัน ผมจะทำให้คุณโรสภูมิใจ และมั่นใจ ที่จะรับรักผม”