“ใช่ไหมคะพ่อ หน้าอาปิ่นเหมือนกับแม่อย่างกับคนเดียวกันแนะ” ปลายฝนหันไปถามบิดาด้วยรอยยิ้ม แอบขยิบตาให้กับแก้วเพชรที่ยิ้มกริ่มและยกนิ้วให้ในความเจ้าเล่ห์อันแสนจะร้ายกาจของเธอ เสียงปลายฝนพูดจ๋อยๆ แต่ไม่เข้าไปในโสตประสาทของเมฆาเลยสักนิด ในสายตาของเขามีแต่ใบหน้าขาวซีดเจ็บปวดและช้ำชอกของปิดปัก ไหนจะดวงตากลมโตมองเขาอย่างตัดพ้อ น้ำตาเอ่อล้นคล้อเบาอีกล่ะ “ไม่ใช่นะปิ่น” แต่ดูเหมือนเสียงเขาจะมีน้ำหนักไม่พอเสียแล้ว เมื่อปิ่นปักเมินหน้าหนี ไหนจะลูกสาวตัวดีที่ยังคงพูดจ๋อยๆ เป็นต่อยหอย ปิ่นปักยิ้มหยันตัวเอง ตอนแรกที่เมฆาบอกว่าเธอจะมาเป็นแม่ของปลายฝน เธอดันคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขารักเขาชอบ แต่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย เขาเห็นเธอเป็นเพียงแค่ตัวแทนของคนรักเก่า แต่มันก็ใช่ ผู้หญิงจนๆ ที่ยอมมีอะไรกับเขาง่ายๆ ใครจะไปยอมรับและเชิดชูเล่า อย่าหวังสูงไปเลยปิ่นปัก คิดว่าตัวเองจะได้เป็นเมียนายหัวเมฆาหรือไง อย่างเธอเป็นได้แค่เพียงนางบำเรอเท่านั้นแหละ อีกไม่นานพอเขาเชยชิมความหวานหมดไป เธอก็จะถูกทอดทิ้งให้จมอยู่กับความปวดร้าวเพียงลำพัง ปลายฝนโอบแขนรอบลำตัวบาง แนบศีรษะบริเวณทรวงอกนุ่ม “อืม...รู้สึกหนูกำลังได้กอดแม่เลย มิน่าล่ะ อย่างนี้นี่เองพ่อถึงได้หลงอาปิ่นนัก และยังชอบกอดชอบอยู่ใกล้อาปิ่น” เด็กหญิงยังคงพูดจ๋อยๆ แบบไม่มองหน้าบิดาเลยว่าตอนนี้อึดอัดใจสักเพียงใด “ปิ่น” เมฆาร้องเรียกพร้อมทอดมองหญิงสาวอย่างงอนง้อและยังจะส่ายศีรษะบอกว่าสิ่งที่ปลายฝนพูดนั้นไม่จริง แต่หญิงสาวกลับเมินหน้าหนีไม่ยอมรับรู้ในสิ่งที่ชายหนุ่มส่งให้เลยแม้แต่น้อย ปลายฝนยังคงพูดเรื่องของบิดาและมารดาอยู่เรื่อยๆ บางครั้งก็แวะเวียนมาถามความคิดเห็นของปิ่นปัก พร้อมกับความพอใจเมื่อเห็นใบหน้าทอดสีของคนถูกถาม “อาปิ่นรู้ไหมคะ เมื่อก่อนตอนฝนยังเป็นเด็กเล็กๆ พ่อชอบเล่าเรื่องของพ่อกับแม่ให้ฟังบ่อยๆ อาปิ่นอยากฟังไหมค่ะ”