ไมเคิล มาเฟียใหญ่ อายุ 30 ปี หล่อ เลว ร้าย เถื่อนและอันตราย นั่นแหละคือตัวเขา ไอริน เด็กสาวโชคร้าย อายุ 20 ปี เพราะความอ่อนแอทำให้เธอเจอกับเขา "อึก มะ...แม่ปล่อยแขนไอนะ ฮึก ฮืออออ" ไอรินมองสถานที่ตรงหน้าอย่างหวาดกลัว ทั้งชีวิตนี้ไม่เคยคิดที่จะเฉียดเข้าใกล้มันเลย ร่างบางพยายามบิดแขนออกจากการเกาะกุมของเเม่เลี้ยงที่ไม่เคยดูแลเธอเลย แม่เธอจากไปตั้งแต่เธออายุสามขวบ ส่วนผู้เป็นพ่อก็เพิ่งเสียไปเมื่อสองปีที่แล้ว ทิ้งให้เธออยู่กับแม่เลี้ยงและพี่ชายต่างแม่ที่วันๆจ้องแต่จะรังแกเธอ "ฮือ จะให้ไอทำอะไรก็ได้ ตะ แต่ไอไม่เข้าไปนะ ฮือออ" "นี่ไงวะกูก็เอามึงมาทำงานไง อีไอริน อยู่ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาสู้พามึงมาขายให้เสี่ยรวยๆดีกว่า" แม่เลี้ยงพยายามลากแขนร่างบางเข้าไปทันทีที่ประตูเปิดออก กลินแอลกอฮอล์ที่คละคลุ้งอยู่ภายในก็ตีเข้าหน้าร่างบางทันที อึก แค่ก แค่ก "ฮึก มะ แม่ไอหายใจไม่ออก อึก" ไอรินพยายามรั้งแขนตัวเองไว้มองภาพตรงหน้าอย่างพร่ามัว "มึงอย่าพึ่งตายนะโว้ย" แม่เลี้ยงรีบลากแขนไอรินขึ้นไปด้านบนของผับดังซึ่งเข้าไอ้เฉพาะแขกวีไอพีเท่านั้น "ห้ามเข้า" การ์ดที่ยืนเฝ้าหน้าบันไดเดินเข้ามาขวางทางไว้ ปรายตามองผู้หญิงทั้งสองอย่างเย็นชา "ฉันจะมาพบเสี่ย ถอยออกไปสิวะ" "ตอนนี้เสี่ยคุยธุระ ห้ามคนนอกรบกวน" "มะ แม่ อึก กลับเถอะ อะ ไอหายใจไม่ออก" "หุบปาก!" เเม่เลี้ยงตวาดเสียงลั่น ก่อนจะหันกลับไปจ้องหน้าการ์ด "ถ้าพวกแกไม่ให้ฉันเข้า ฉันจะอาละวาดให้มันพังกันไปข้างนึง" "เห้ย! ข้างนอกมีเรื่องต้องการคนด่วน" การ์ดหนุ่มจำเป็นต้องปล่อยสองแม่ลูกไว้ รีบวิ่งไปหลังผับทันที "ไปอีไอริน!" แม่เลี้ยงรีบลากร่างบางขึ้นข้างบนทันทีที่สบโอกาส ปัง เสียงเปิดประตูอย่างไร้มารยาททำให้คนที่ยู่ภายในหันมามอง "ขอโทษด้วยนะครับคุณไมเคิล" เสี่ยเอ่ยขอโทษหุ้นส่วนคนสำคัญที่เป็นถึงมาเฟียใหญ่ ขณะที่ไมเคิลไม่พูดอะไรเพียงแค่ยกขาขึ้นไขว่ห้างเอนหลังพิงโซฟาตัวหรู มือหนาก็หยิบบุหรี่ราคาแพงขึ้นมาสูบ ปรายตามองคนตรงหน้าอย่างเย็นชา "มีอะไร!" เสี่ยหันไปตวาดถามอย่างโมโห "ฉันมีสินค้ามาขาย" แม่เลี้ยงลากแขนไอรินที่ยืนก้มหน้าหลบอยู่ด้านหลังออกมา ขณะที่เสี่ยก็ยกยิ้มอย่างพอใจ "คุณภาพดีใช้ได้" ไอรินตัวสั่นเทาอย่างหนัก "อึก ฮือออ มะ แม่ อย่าทำแบบนี้ ฮือออ" ไอรินร้องไห้อย่างหนักทั้งที่ตัวเองก็หอบหายใจเมื่อกลิ่นบุหรี่คละคลุ้งอยู่ภายในห้อง "หุบปากไปนางตัวดี!" "น่ารำคาญ" น้ำเสียงเรียบนิ่งเรียบดังขึ้นทำให้คนภายในห้องหันมองร่างหนาไม่เว้นแม้แต่ไอริน ทันทีที่ร่างบางสบตากับคนตรงหน้า พลันเหมือนตกอยู่ในภวังค์ สายตาคมกริบที่มีแต่ความเรียบนิ่งและเย็นชา ไร้ความรู้สึก "ขะ ขอโทษครับคุณไม่เคิล ผมจะรีบจัดการ" ไมเคิลปรายตามองเสี่ยอย่างรำคาญ "ปล่อยสินค้ากูไว้ที่นี่ ส่วนมึงออกไปได้แล้ว" เสี่ยรีบเอ่ยบอกแม่เลี้ยงทันที เพราะกลัวว่าหุ้นส่วนคนสำคัญจะโมโห "อ้าว แล้วเงินฉันล่ะ ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้นถ้าไม่ได้เงิน" "มะ แม่ อึก อะ ไอ หายใจไม่ออก" ร่างบางพยายามทุบหน้าอกเมื่ออาการเริ่มหนักขึ้น พรึ่บ ร่างหนาที่นั่งมองเหตุการณ์ตรงหน้าโยนเงินปึกใหญ่ลงบนโต๊ะ "ไสหัวออกไป" จบประโยคร่างหนาทำให้แม่เลี้ยงหันไปมองเงินตาลุกวาว รีบหยิบเงินตรงหน้าใส่กระเป๋าอย่างรีบร้อน "ฮืออ ยะ อย่าทิ้งไอ อึก แม่!" ไอรินรีบรั้งแขนแม่เลี้ยงที่กำลังจะเดินออกไป "มึงมันตัวภาระ ไปอยู่กับคนรวยๆก็ดีแล้ว" พูดแค่นั้นแม่เลี้ยงก็สะบัดแขนออกจากการเกาะแล้วรีบเดินออกไปทันที "อึก มะ แม่! ฮึก ฮือออ" ไอรินร้องไห้เมื่อแม่เลี้ยงไม่แม้แต่จะหันหน้ามามอง ร่างบางมองคนตรงหน้าอย่างหวาดกลัว ขณะที่ไมเคิลมองร่างบางอย่างเฉยชา "อึก เฮือก" ร่างบางทรุดตัวลงนั่งพยายามหายใจเข้าปอด ไมเคิลมองร่างบางนิ่ง ทิ้งบุหรี่ลงพื้น ก่อนจะลุกขึ้นยืน "อะ เอ่อ จะไปไหนครับคุณไมเคิล" ร่างหนามองเสี่ยอย่างรำคาญ ก่อนจะเดินไปหาร่างบางที่นั่งอยู่บนพื้น "ลุกขึ้น" ไมเคิลเอ่ยเสียงเรียบทำให้ไอรินที่นั่งหอบหายใจอยู่ค่อยเงยหน้าขึ้นสบตากับร่างหนา "ฮึก ปะ ปล่อยไอเถอะนะ ฮืออ" ร่างบางพูดเสียงแผ่วออกมา "จะทำอะไร" ร่างหนาเอ่ยเสียงเรียบมองมือขวาที่กำลังจะอุ้มคนตัวเล็กอย่างเย็นชา "..." ครูซไม่ได้พูดอะไรกับผู้เป็นนาย เพียงแต่ถอยออกไป ไมเคิลย่อตัวอุ้มคนตัวเล็กที่กำลังจะหมดสติขึ้นแนบอก ร่างบางมองหน้าร่างหนาปล่อยให้เขาอุ้มตัวเองไปเพราะตอนนี้ไม่มีแม้แต่แรงจะพูด "อึก เฮือก" ร่างบางกระตุกออกมาเมื่อเริ่มขาดอากาศหายใจ มือบางกำชายเสื้อร่างหนาแน่น "อะ อึก ชะ ช่วยไอ ฮึก ช่วยไอด้วย" ไมเคิลปรายตามองคนในอ้อมกอดอย่างเฉยชา สาวเท้าขึ้นรถหรูไปทันที "สิบนาที" ร่างหนาเอ่ยแค่นั้น ครูซก็เหยียบคันเร่งจนมิดอย่างรู้ความหมาย รถหรูพุ่งตัวไปที่เพนท์เฮาส์ใหญ่ทันที "เรียกหมอมา" ไมเคิลออกคำสั่งสั้นๆ อุ้มคนตัวเล็กตรงที่หมดสติไปที่ห้องนอนทันที ร่างหนานั่งไขว่ห้างมองหมอที่กำลังตรวจคนตัวเล็กที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง ท่าทางเย็นชาของไมเคิลไม่ได้ทำให้หมอหวาดกลัวเพราะร่างหนามักจะได้รับบาดเจ็บและให้เขามารักษาอยู่เป็นประจำ "อาการแพ้ควันบุหรี่ ถ้าได้รับควันเยอะกว่านี้คงช็อกแน่ ผมให้น้ำเกลือแล้วก็ยาเธอแล้ว ไม่นานอาการคงดีขึ้น ว่าแต่คุณไปเจอเธอที่ไหน" หมอหนุ่มหันกลับไปมองไมเคิล แต่ร่างหนาก็ไม่คิดแม้แต่จะตอบคำถาม "ร่างกายเธออ่อนแอมากเลยนะครับ ถ้าคิดจะใช้งานเธอหนักเธอคงรับไม่หวะ..." "ไสหัวออกไปได้แล้ว" ยังไม่ทันที่หมอหนุ่มจะพูดจบไมเคิลก็พูดแทรกออกมาทันที หมอหนุ่มได้แต่ถอนหายใจทิ้งเลือกที่จะเดินออกไปเพราะไม่อยากให้ร่างหนาโมโห "ฉันเกลียดความอ่อนแอ" ร่างหนาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง สายตาก็จ้องมองคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงอย่างเฉยชา ก่อนร่างหนาจะลุกเดินออกจากห้องไป "งานที่ให้ทำ?" ไมเคิลเอ่ยถามครูซทันทีเมื่อเข้ามาภายในห้องทำงาน "กำลังทรมานอยู่ชั้นใต้ดิน" "อืม งั้นไปจัดการงานที่เหลือซะ" "แล้วผู้หญิงคนนั้น" ครูซถามไมเคิลเสียงนิ่ง ทั้งสองเปรียบเสมือนเป็นพี่น้องมากกว่าเจ้านายและลูกน้องแต่ถึงแม้จะคิดอย่างนั้นครูซก็ยังให้ความเคารพไมเคิลอยู่ "...มันไม่ใช่เรื่องที่แกต้องรู้" ครูซเลือกที่จะนิ่งและเดินออกไปเมื่อร่างหนาตอบกลับมาแบบนั้น ก่อนไมเคิลจะลุกขึ้นเดินไปยังห้องที่อยู่ภายในชั้นใต้ดินทันที แกร็ก ทันทีที่เปิดประตูออกกลิ่นคาวเลือดก็พุ่งเข้ามาตีจมูกอย่างจัง ไมเคิลมองภาพตรงหน้าอย่างชินชา สาวเท้าเข้าไปใกล้คนที่มันกล้าทรยศหักหลังเขา "นะ นาย ผมขอโทษ อึก อ๊ากกกก" ชายหนุ่มที่เนื้อตัวสะบกสะบอมร้องออกมาอย่างทรมานเมื่อถูกเหล็กที่รนไฟจนร้อนจัดจี้ไปตามแผ่นหลังที่มีแผลขนาดใหญ่ ไมเคิลมองภาพนั้นด้วยสายตาที่คาดเดาความคิดไม่ได้ มือหนาเอื้อมไปดึงปืนตรงเอวของลูกน้องคนหนึ่ง ก่อนลั่นไกโดยไม่ต้องคิดอะไร ปัง เลือดสีแดงสดสาดกระเซ็นโดนร่างหนาเมื่อกระสุนปืนเจาะลงหน้าผากทะลุด้านหลังชายคนนั้น แกร็ก "นายครับ ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกตัวแล้ว" ไมเคิลวางปืนลงบนโต๊ะ ยกมือขึ้นปาดเลือดบนใบหน้าออกลวกๆ "จัดการให้เรียบร้อย" พูดแค่นั้นก็เดินออกไปปล่อยให้ลูกน้องจัดการศพของชายคนนั้น "อึก ฮืออออ" ไอรินนั่งกอดเข่าตัวสั่นเทา สายตาก็บ้องมองสายน้ำเกลืตรงหลังมือซ้ายที่ตอนนี้มีเลือดไหลย้อนขึ้นไป แกร็ก ร่างบางหันไปมองเมื่อเสียงเปิดประตูดังขึ้น ไอรินเบิกตาโพล่ง ถดตัวถอยชิดหัวเตียง เนื้อตัวสั่นเทาอย่างหนักมองคนตรงหน้าที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือด "ฮืออออ อะ ออกไปนะ" ร่างบางเอ่ยไล่ไมเคิลที่สาวเท้าเข้ามาแต่ร่างหนากลับเงียบ เดินไปถอดเสื้อที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดหน้าตู้เสื้อผ้า ตามด้วยกางเกงสแล็คสีดำโดยไม่สนใจคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเตียง ไอรินร้องไห้อย่างหนักไม่ได้สนใจว่าคนตรงหน้าจะแต่งตัวอย่างไรเพราะตอนนี้ดวงตากลมโตจ้องมองแค่เลือดตามเนื้อตัวของร่างหนา ไมเคิลหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไปทำราวกับว่าห้องนี้มีแค่เขาคนเดียว ทันทีที่ไมเคิลหายเข้าห้องน้ำไปไอรินก็รีบลุกขึ้นหยิบถุงน้ำเกลือเข้ามากอดไว้ ร่างบางรีบวิ่งไปเปิดประต ูดวงตากลมโตกวาดมองบริเวณหน้าห้องเมื่อเห็นว่าไม่มีใครก็รีบวิ่งออกไปทันที ปึก ร่างบางที่มัวแต่หันมองข้างหลังก็ชนเข้ากับบุคคลปริศนาด้วยความที่ตัวเล็กทำให้ไอรินล้มลง "อึก ฮือออ" ร่างบางเงยหน้ามองชายชุดดำที่ยืนตรงหน้าเธอผ่านสายตาพร่ามัว มือบางก็กอดถุงน้ำเกลือแน่น "ทำอะไร" ไมเคิลที่เดินออกมาด้วยสภาพชุดคลุมอาบน้ำถามขึ้น เพราะออกมาจากห้องน้ำก็ไม่เจอคนตัวเล็กแล้ว "เธอจะหนีครับ" ไอรินก้มหน้าร้องไห้อย่างหวาดกลัว ก่อนไมเคิลจะเดินเข้าไปกระชากแขนบาง "อ๊ะ! เจ็บ ฮึก ฮืออ" "อ่อนแอ" เพียงแค่คำพูดสั้นๆของไมเคิลทำให้ร่างบางก้มหน้าร้องไห้เพราะมันเป็นคำพูดที่สะกิดปมของเธอ เพราะเธออ่อนแอถึงได้ถูกทิ้งขว้างราวกับขยะก็ไม่ปาน ไมเคิลมองท่าทีคนตรงหน้านิ่งกระชากแขนเรียวตรงไปห้องนอนทันที "นายครับ" เท้าหนาชะงักเมื่อลูกน้องเอ่ยแทรกขึ้นมา ก่อนไมเคิลจะหันกลับไปมอง "จะให้ผมจัดห้องให้เธอไหมครับ" ลูกน้องเอ่ยถามขึ้นเพราะที่นี่ไม่มีผู้หญิงทำให้พวกลูกน้องทั้งหมดต้องทำกันเอง ร่างหนานิ่งไปปรายตามองคนตัวเล็ก "อืม" พูดแค่นั้นก็กระชากแขนไอรินเข้าห้องทันที "อึก ปะ ปล่อยไอเถอะนะ ฮืออ" ไอรินพยายามบิดแขนออกจากการเกาะกุมเมื่อถูกลากเข้าห้อง ก่อนไมเคิลจะจับตัวเธอนั่งลงบนโซฟาตัวหรู ร่างหนาเอื้อมมือหยิบกล่องยา ก่อนจะกระชากเข็มตรงหลังมือบางออกอย่างแรง "โอ๊ยยย" ไอรินร้องเสียงหลง มองหยาดเลือดที่ค่อยๆซึมออกมาจากบาดแผล ขณะที่ร่างหนาใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์ทาลงบนแผลทันที "จะ เจ็บ ฮึก ฮือออ" ร่างบางร้องไห้พยายามดึงมือตัวเองออก แต่ไมเคิลกลับจับไว้แน่นเทยาลงบนบาดแผลทันที ไอรินรีบถอยห่างเมื่อคนตรงหน้าทำแผลให้เธอเรียบร้อยก่อนจะบอกในสิ่งที่คิดออกมา "ปะ ปล่อยไอ ฮึก" ร่างหนาสบตาคนตัวเล็กอย่างเฉยชา "ฉันซื้อเธอมา" "อะ ไอจะหาเงินมาคืนให้ ฮึก ปล่อยไอไปเถอะนะ" ไมเคิลกระตุกยิ้มนึกตลกกับคำพูดของคนตัวเล็ก "ฉันจ่ายไปหลายบาท คิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปงั้นเหรอ" "อึก มะ หมายความว่าไงคะ" "อยู่ที่นี่ ทำให้ฉันพอใจ เมื่อไหร่ที่เธอคืนเงินให้ฉันครบ ฉันจะปล่อยเธอไป" ราวกับฟ้าฟาดลงมากลางใจร่างบางชะงักนิ่งทันทีที่จบประโยคนั้น ก่อนร่างหนาจะลุกขึ้นเดินไปสวมเสื้อผ้าทิ้งให้ร่างบางจมอยู่กับคำพูดนั้น ไมเคิลปรายตามองร่างบางที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม ขาเรียวยาวราวกับผู้หญิงที่กำลังก้าวเดินชะงัก "ปะ ไปไหน~" แม้จะหวาดกลัวแต่ไอรินก็ไม่อยากอยู่ในห้องนี้คนเดียว ร่างบางกวาดตามองทุกอย่างอย่างหวาดระแวง ไมเคิลไม่ได้ตอบคำถาม ก่อนร่างหนาก้าวเดินอีกครั้งทิ้งให้ไอรินอยู่ในห้องอย่างหวาดกลัว "อึก ฮืออ ทะ ทำไมพ่อกับแม่ไม่พาหนูไปด้วย ฮือ ทิ้งให้หนูอยู่อย่างเดียวดายแบบนี้ทำไม ฮือออ" ร่างบางร้องไห้กอดเข่าตัดพ้อให้กับโชคชะตาและความโชคร้ายที่โหมกระหน่ำเข้ามาในชีวิต ตั้งแต่เรียนจบมัธยมก็ไม่มีโอกาสได้เรียนต่ออย่างที่ใจหวัง เธอต้องออกมาทำงานเพื่อเก็บเงินไปเรียนต่อ สมบัติที่พ่อทิ้งไว้แม่เลี้ยงก็นำไปขายเพื่อเอาเงินมาเล่นการพนันจนหมด จนตอนนี้แม่เลี้ยงก็เอาเธอมาขายเพื่อนำเงินไปตอบสนองความไม่รู้จักพอของตัวเอง ดวงตากลมโตเหลือบเห็นมีดปลายแหลมที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ก่อนไอรินจะเอื้อมมือหยิบมีดนั้นขึ้นมาอย่างสติเลื่อนลอย ร่างบางค่อยๆกดปลายมีดลงบนข้อมือช้าๆ ไร้ความเจ็บปวด ไร้เสียงสะอื้นหยาดน้ำตาสีใสไหลลงมา ร่างบางร้องไห้ให้กับความขมขื่นในชีวิต ถ้าเธอไปอยู่กับพ่อและแม่คงไม่ต้องเจ็บปวดแล้วเดียวดายแบบนี้ เธอไม่อยากอยู่บนโลกที่แสนโหดร้ายใบนี้คนเดียว ถ้าการที่ตายไปแล้วไม่ต้องทนเจ็บปวด เธอก็จะทำมันอย่างไม่ลังเล ปึก กึก ร่างหนาที่เดินเข้ามาในห้องรีบปัดมีดในมือของไอรินทิ้ง "อยากตายรึไง" ร่างหนายังคงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ขณะที่ไอรินที่พึ่งได้สติร้องไห้ออกมาอย่างหนัก "ฮือออออ ชะ ใช่ ไออยากตาย" ร่างบางก้มหน้ามองแผลตรงข้อมือแม้จะกรีดลงไม่ลึกมากแต่เลือดก็ไหลออกมาเยอะพอสมควร "โง่" ร่างหนาเอ่ยเสียงเรียบ ปรายตามองบาดแผลอย่างไม่คิดที่จะช่วยห้ามเลือด "ฉันเกลียดคนอ่อนแอและเธอเป็นคนประเภทนั้น" ร่างหนาพูดออกมา ไม่แม้แต่จะปลอบใจ "ฮือออ ใช่ เพราะไอมันอ่อนแอ ฮึก เพราะไออ่อนแอไงทุกคนถึงได้ทอดทิ้งไอไปแบบนี้!" ร่างบางตวาดลั่น พลางสะอื้นไห้ออกมา "ฮืออ ทะ ทำไมไม่ปล่อยให้ไอตายไปซะ อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร เพราะไอมันเป็นตัวภาระ อึก ไอเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ ฮือออ ไอพยายามเข้มแข็งแล้ว ฮือออ ไอพยายามแล้ว" ไมเคิลยืนฟังร่างบางนิ่งอย่างไม่พูดอะไรเพราะการที่เธอได้ระบายออกมาแบบนี้ อาจจะทำให้เธอสบายใจขึ้น ร่างบางเงยหน้าขึ้นมองไมเคิล ด้วยสายตาอ้อนวอน "ฮึก ชะ ช่วยทำให้ไอเข้มแข็งหน่อยได้ไหมคะ ฮืออ ช่วยไอได้ไหม ขะ ขอร้อง" ไอรินพูดออกมาอย่างหน้าสงสาร ไมเคิลเลือกที่จะเดินไปหยิบกล่องยาอีกครั้ง ก่อนจะโยนมันลงบนโต๊ะ ก้มลงหยิบมีปลายแหลมโยนทิ้งถังขยะแล้วเดินเลี่ยงออกไป ไอรินมองกล่องยานิ่งก่อนจะหยิบมันขึ้นมาทำแผลให้ตัวเอง ก็อก ก็อก ก็อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ไมเคิลต้องละสายตาจากเอกสารในมือ มองคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา ครูซปรายตามองไอรินที่กำลังนั่งทำแผลนิ่งก่อนจะเดินเข้าไปหาไมเคิล "งานเรียบร้อยร้อยแล้ว ส่วนเรื่องสินค้าที่หายไปผมจัดการให้แล้ว" ครูซเอ่ยบอกร่างหนาเสียงนิ่ง "อืม" ไมเคิลตอบรับแค่นั้นก่อนครูซจะเดินออกไป ไอรินที่นั่งทำแผลเสร็จมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินผ่านไปอย่างไม่คิดจะทักทาย "ไอ...ต้องอยู่ที่นี่นานแค่ไหนคะ" ร่างบางพูดเสียงเบาทำให้ไมเคิลที่เพิ่งอ่านเอกสารเงยหน้าขึ้นมองร่างบางอีกครั้ง "ฉันบอกเธอไปแล้ว" ร่างบางพยักหน้าเบาๆ ก้มลงมองแผลเพราะไม่รู้จะทำอะไรในสถานการณ์ที่น่าอึดอัด ตั้งแต่ได้พูดความรู้สึกและระบายอารมณ์ออกมาเธอก็มองร่างหนาไปในทางที่ดีขึ้นเล็กน้อยเพราะตอนนั้นเขาเลือกที่จะรับฟังเธอแม้จะไม่ได้พูดให้กำลังใจแต่เพียงแค่มีใครสักคนมารับฟังมันก็ทำให้รู้สึกดี ตลอดที่ผ่านมาเธอต้องเก็บปัญหาและความรู้สึกต่างๆไว้คนเดียวเพราะไม่มีใครที่จะมารับฟังคนอย่างเธอ "ห้องเธออยู่ขวามือ" ไมเคิลเอ่ยเสียงเรียบไม่ได้ละสายตาจากเอกสาร ไอรินลุกขึ้นยืนอย่างว่าง่ายแต่ก่อนจะเดินออกไปร่างบางก็หันมามองไมเคิลอีกครั้ง "ขอบคุณนะคะที่รับฟังไอ" พูดแค่นั้นก็เดินออกไปขณะที่ไมเคิลเงยหน้าขึ้นมองแผ่นหลังคนตัวเล็กจนสุดสายตา แกร็ก ร่างบางที่เปิดประตูออกกวาดสายตามองรอบห้องที่ถูกตกแต่งเป็นโทนมืด รวมถึงของทุกอย่างภายในห้องก็ยังเป็นสีดำซะส่วนใหญ่ ไอรินเลือกที่จะเดินสำรวจห้อง ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าที่มีเสื้อผ้าผู้หญิงอยู่สองสามชุด ร่างบางเดินไปทิ้งตัวลงนั่งปลายเตียงมองบาดแผลตรงข้อมือ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอพยายามจะทำแบบนี้ ร่างบางพลิกแขนอีกข้างขึ้นดูร่องรอยแผลเป็นจากการทำร้ายตัวเองซึ่งทุกครั้งที่เธอทำก็ล้วนแต่เป็นอารมณ์ชั่ววูบ เพราะไม่อาจฝืนโชคชะตาทำให้ร่างบางเลือกที่จะทำแบบนั้น ถ้าการที่มีชีวิตอยู่โดยที่ตัวเธอเป็นภาระให้คนอื่น สู้ให้เธอตายไปซะยังดีกว่า ไอรินทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มที่ทั้งชีวิตไม่เคยได้สัมผัส ก่อนคนตัวเล็กจะผล็อยหลับไป ไมเคิลละสายตาเอกสารเหลือบมองนาฬิกาที่ชี้ตรงเลขเก้าบ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว ไมเคิลเก็บแฟ้มเอกสารก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินออกจากห้องไป ร่างหนามองบานประตูตรงหน้าก่อนจะเปิดเข้าไปเงียบๆพร้อมกับกล่องยาในมือ สายตาคมมองคนตัวเล็กที่นอนหลับปุ๋ย ก่อนร่างหนาจะหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ พร้อมกับเปิดกล่องยา ไมเคิลเอื้อมมือไปจับแขนบางอย่างแผ่วเบา ค่อยๆทำแผลให้ไอรินใหม่เพราะตอนนี้เลือดซึมออกมาเต็มผ้าพันแผล ก่อนร่างหนาจะเหลือบเห็นรอยแผลเป็นตรงแขนบางอีกข้าง "อ่อนแอจนน่ารำคาญ" แม้จะพูดอย่างนั้นก็ยังหยิบเจลสำหรับทารอยแผลเป็นขึ้นมาทาบริเวณแขนเรียวเล็ก ก่อนร่างหนาจะจัดแจงท่านอนให้คนตัวเล็กแล้วเดินออกไป