“อย่าเดินหนีพี่อีกนะปลายฟ้า!” น้ำเสียงดังราวกับตะคอกของผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าของหัวใจเธอ วันเวลาผ่านพ้นไปนับสิบๆ ปีแต่เขาก็ไม่เคยหายไปจากหัวใจ ปลายฟ้าหยุดเท้าที่กำลังก้าวเดิน หันมาเผชิญใบหน้ากับคนใจดำ ดวงตาแดงก่ำพร้อมจะมีหยาดใสๆไหลลงมากจากดวงตาคู่โศกตลอดเวลา “พี่ภัครต้องการอะไรจากฟ้าอีกคะ พี่ภัครเกลียดฟ้า ฟ้าก็จะไปให้พ้นจากสายตาของพี่” “เดินหนีแล้วคิดว่าความเกลียดที่พี่มีต่อเธอมันจะทลายหายไปอย่างนั้นเหรอ” “แล้วพี่ภัครต้องการอะ...อุ๊บ!” ยังไม่ทันพูดให้จบประโยคดี มือใหญ่เรียวก็กอบกุมท้ายทอยให้เผชิญใบหน้าเข้าหา ประกบจูบอย่างไม่ให้ตั้งตัว ปลายลิ้นของคนตัวใหญ่กว่าทำหน้าที่ควานหาความหวานตามใจที่ปรารถนา ดวงตาของปลายฟ้าเบิกกว้างไม่คาดคิดว่าเขาจะกล้าล่วงเกินเธอ “ปล่อยนะ!” เมื่อได้สติ หญิงสาวก็ใช้เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่น้อยนิดยันกายเขาให้ออกห่าง ภคภัครก็ยอมปล่อยมือโดยง่ายดาย ชายหนุ่มแสยะยิ้มมองเธอด้วยสายตาดูแคลน