มนัญญาได้สติอีกครั้ง พบว่าตัวเองมาอยู่ในห้องๆหนึ่ง มืดสนิทเย็นเยียบและเงียบงัน เธอเพ่งสายตาในความมืด เวลาผ่านไปสายตาค่อยชินกับความมืดมากขึ้น พอจะมองเห็นอะไรๆได้บ้างต้องสะดุ้งเฮือก "นังตัวดี แกอยู่ที่นี่ตลอดไปก็แล้วกัน" "ระตี" แหงนหงายหัวเราะเสียงแหลมเล็ก... "พาฉันมาที่นี่ทำไม"มนัญญาถามเสียงสั่นเครือ "เพื่อให้แกอยู่ที่นี่ตลอดไป ไม่อาจทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้ใครๆได้อีกไงล่ะ" "โธ่...ทำไมทำแบบนี้" "ข้าไม่ต้องการส่วนบุญจากแกหรือใครทั้งนั้น สิ่งที่ข้าต้องการคือชีวิตของพวกแกทุกคนเพื่อสังเวยความแค้นของข้า" "แค้นอะไรกันนักกันหนาบอกฉันบ้างซิ"มนัญญาหลุดปากด้วยซุ่มเสียงสั่นเครือหวาดหวั่นจนชาชินไปเสียแล้ว "แล้วเมื่อถึงเวลา เจ้าจะรู้เองว่าข้าแค้นพวกเจ้าด้วยเหตุใด เอาเสื้อออกให้หมด"