“แพรดาว แน่ใจนะว่าจะให้ผมอยู่ด้วยในคืนนี้” “ฉะ...ฉันแน่ใจ มากที่สุดค่ะ” นาทีนี้เธอยอมที่จะสูญเสียอะไรก็ได้ เพื่อแลกกับการไม่ต้องถูกทิ้งให้อยู่ในปราสาทร้างหลังนี้ในคืนนี้เพียงลำพัง เธอกลัว แค่คิดก็กลัวแล้ว “แพรดาว คุณรู้ไหมว่ามันอันตรายมากแค่ไหน ถ้าผมอยู่ใกล้คุณ และคุณรู้ไหมว่าผมทรมานมากแค่ไหน เมื่อมีคุณอยู่ใกล้ๆแบบนี้” “งั้นฉันขอตัวเข้านอนก่อนนะคะ” เธอรีบผละตัวออกแล้ววิ่งเข้าไปในห้องนอนอย่างรวดเร็ว แล้วมายืนหอบหายใจอยู่ด้านหลังบานประตู ‘เธอต้องรีบลงกลอน’ ...แต่ทว่ามันก็สายเกินไปเสียแล้ว... *********************************************** กิรณาหอบหายใจรวยระริน เธอสุขสมสุดบรรยายและไม่กล้าลืมตามามองเขา มันน่าอายที่เธอรู้สึกรู้สมไปกับการกระทำอันจวบจ้วงร้อนแรงของชายแปลกหน้า การกระทำของเขาเมื่อครู่ที่ผ่านมามันเรียกว่าอะไร ‘ข่มขืนใช่ไหม... ไม่ใช่’ ..................................... “ไม่ใช่ ฉันไม่ใช่เชอร์ลีน ฉันชื่อกิรณา และฉันไม่เคยไปทำความเดือดร้อนให้ใคร ไม่เคยรู้จักคุณ แล้วคุณจับฉันมาทำไม” “จับมาเป็นเมียไง” “ไม่เอานะ ฉันไม่อยากเป็นเมียคุณ ฉันอยากกลับบ้าน” “เสียใจด้วยนะ คุณจะต้องอยู่กับผม นอนบนเตียงนี้กับผมทุกคืน จนกว่าผมจะเจอไอ้ซีเลย์ แล้วผมถึงจะส่งคุณคืนไปให้มัน ในสภาพร่างไร้วิญญาณ” ท้ายประโยคบอกเล่านั้น ทำเอาคนฟังกลัวจนลนลาน แต่ก็ถูกมือกร้านจับข้อมือเล็กเอาไว้