เพราะคำสาปของท่านเซียนที่สาปสกุลตงเอาไว้ตั้งแต่บรรพกาล จึงส่งผลให้ ‘องค์หญิงว่านเอ๋อร์’ รัชทายาทแห่งแคว้นอู่ต้องมีชะตากรรมที่น่าสงสาร ทั้งที่นางอายุเพียงสิบเจ็ด แต่นางกลับมีใบหน้าเหี่ยวย่นดั่งหญิงชราอายุแปดสิบ! หนทางเดียวที่จะลบล้างคำสาปท่านเซียนได้ คือนางต้องให้กำเนิดทารกเพศชาย สวรรค์!! อย่าว่าแต่ให้กำเนิดทารกเพศชายเลย แค่หาคู่ครองก็ลำบากยากยิ่ง จะมีชายคนไหนที่มีใจให้หญิงชราเช่นนางเล่า --- นอกจากถูกส่งตัวมาเป็น 'บรรณาการ' องค์ชายไป๋ลู่ฉียังต้องแต่งงานกับ 'หญิงชรา' อายุรุ่นราวคราวเดียวท่านย่า เขาไม่อาจหลีกพ้นชะตากำนี้เพราะสถานการณ์บ้านเมือง... เขามีความจำเป็นต้องหยิบยืมอำนาจจากนางเพียงเพื่อ 'ปกป้องแคว้น' แต่ทุกสิ่งล้วนอยู่ภายใต้กฎการแลกเปลี่ยน!! ถวายความจงรักภักดียังพอทำเนา แต่ให้เป็น 'สามีคราวหลาน' ขององค์หญิงว่านเอ๋อร์ เขารับไม่ได้ ท่านย่าข้าไม่อยากแต่งงานกับท่าน!! ---- “เฮ เจ้าลูกชาย แม่อยู่นี่! แม่อยู่นี่!” ไป๋ลู่ฉีถึงกับหน้าเหวอ ไม่คิดว่าองค์หญิงว่านเอ๋อร์จะกล้าตะโกนออกมาต่อหน้าทุกคนเช่นนี้ นางน่ะหรือเป็นมารดาของเขา ช่างตลกร้ายสิ้นดี!! “ท่านย่า ท่านเลอะเลือนแล้ว ข้าไม่ใช่ลูกชายของท่าน” ชายหนุ่มตอบโต้กลับไป เขาเป็นว่าที่สามีของนางต่างหาก! พอเขาตะโกนตอบโต้กลับไป องค์หญิงว่านเอ๋อร์ก็โยนก้อนหินทิ้ง ซ้ำยังเท้าสะเอวทำท่าทางไม่พอใจ “เจ้าลูกอกตัญญู!! เจ้าทำแม่หลงทางกลางป่าจนต้องมาอยู่ที่นี่ เจ้ายังจะไม่ยอมรับข้าเป็นแม่อีกหรือ” ว่านเอ๋อร์รีบโต้กลับ ซ้ำยังเชิดหน้าขึ้นเมื่อถูกอีกฝ่ายมองมาด้วยความไม่พอใจ เอากับนางสิ!! ขมับของเขาถึงกับเต้นตุบ ๆ ไม่รู้ว่าองค์หญิงจะหาเรื่องอะไรมาทำให้เขาปวดหัว