"สิบปีที่เขากับเธอไม่เจอกัน จากที่เคยเป็นศิษย์และอาจารย์ หล่อนกลับมาเจอเขาอีกครั้ง เมื่อเหลืออีกไม่กี่ฟุตก็จะถึงโต๊ะของอาจารย์ ทริสต้าก็ไม่มีข้ออ้างที่จะไม่มองอีกแล้ว หญิงสาวลืมตาที่มีขนตายาวเฟื้อยขึ้นและสบตากับบรูซ ชาร์ลดอนผู้ที่มองอยู่แล้วอย่างจังเป็นครั้งแรกในสิบปี “หวัดดีครับ ทริสต้า” หญิงสาวอ้าปากค้าง หรืออย่างน้อยก็รู้สึกเหมือนมีเสียงอุทานดังมาจากในคอ และได้แต่หวังว่าเธอจะเก็บไว้ได้ทัน “หวัดดีค่ะ อาจารย์ชาร์ลดอน” เสียงหัวเราะหึๆ ดังมาจากในคอ แต่เขาก็เช่นกัน หยุดเสียงหัวเราะไว้ได้ทัน ริมฝีปากกว้างได้รูปสวยเปิดยิ้มอย่างง่ายๆ แต่นัยน์ตากลับยุ่งอยู่กับการสำรวจใบหน้าของทริสต้า จ้องจับอยู่ที่เส้นผม ดวงตาที่ดูหวาดหวั่น จมูกเรียวแหลม ปากอิ่มเต็ม หยุดมองที่ปากอยู่เป็นนาน และเมื่อลิ้นของเธอแลบออกมาเลียปากอย่างประหม่า ทริสต้าก็ถึงกับด่าตัวเอง ทั้งห้องมันช่างทั้งเงียบและนิ่งจนน่ากลัว ชายหนุ่มผละออกจากโต๊ะและมาหยุดยืนตรงหน้าพอดี เขาสูงใหญ่โดดเด่นมาแต่ไหนแต่ไร ไม่ใช่น่ากลัว แต่เหมือนผู้ปกป้องคุ้มครองมากกว่า "