บุรุษในตระกูลสามีล้วนรังแกข้า ! ข้าไม่เป็นแล้ว.. ภรรยาที่ดีของสามี ข้าจะเป็นสตรีแพศยาให้สาสมแก่ใจพวกท่าน ! ------------------------------------------------ “โอ้... น้องสะใภ้ข้า งดงามยิ่งนัก มิน่าเล่า น้องชายข้าถึงได้อยู่ในเรือนหอถึงเจ็ดวันเจ็ดคืน อ่า.... เยี่ยเหมย” เขาพึมพำชื่อนางราวกับต้องมนต์ ลูบฝ่ามือไปเรือนร่างนุ่มเนียน แล้วรีบถอดอาภรณ์ของตนออกอย่างว่องไว “เยี่ยเหมย.... น้องสะใภ้ของข้า” เขาเรียกนางเสียงแหบพร่า ขณะก้าวขึ้นเตียง ทาบทับร่างนางไว้ แล้วใช้มือข้างหนึ่งตรึงสะโพกนางไว้แน่นไม่ให้ขยับหนี เยี่ยเหมยพลันเห็นภาพใบหน้าของสามีผุดขึ้นในหัวของนาง น้ำตาไหลพรากออกมา “ไม่... อย่า...” เยี่ยเหมยส่ายหน้าไปมา พยายามขยับสะโพกหนีจากการรุกราน แต่มิอาจเคลื่อนไหวได้ “ไม่ต้องกลัว... ข้าจะมอบความสุขให้เจ้ายิ่งกว่าน้องชายไม่เอาไหนของข้าเสียอีก” สิ้นคำเขาก็บรรเลงเพลงสวาทถาโถมเข้าใส่นางอย่างดุดันไม่ออมแรงแม้แต่น้อย