ฝนกระหน่ำลงมาอีกครั้ง คราวนี้หนาเม็ดกว่าเดิม ฟังจากเสียงกระทบหลังคา คล้ายน้ำตกถาโถมกระทบโขดหินดังโครมครามจนไม่ได้ยินเสียงอื่นใด สายลมพัดกิ่งไม้แกว่งไกวปัดข้างบ้านไปมาอย่างแรง หลอดนีออนบนเพดานกะพริบถี่ ๆ ติดดับ ติดดับ อยู่ครั้งสองครั้งแล้วดับไป คงมีแต่แสงเรืองรองจากโทรศัพท์ในมือของเอมอรเท่านั้นที่ฉาบใบหน้าขาวผ่องของเธอ นอกนั้น ทั่วบริเวณได้มืดสนิทลง หญิงสาวถอนใจอีกครั้ง ก่อนมองโทรศัพท์ในมือ แล้วเลื่อนดูรายชื่อต่อไป ในใจลึก ๆ เริ่มโหยหาบางอย่าง อกอวบอิ่มสะท้อนขึ้นลงตามแรงของการหายใจ เธอถอนใจออกมายาวก่อนหยุดที่ชื่อหนึ่ง พร้อมกับกัดริมฝีปากล่างเบา ๆ ก่อนกดโทรออกไป เสียงสัญญาณดังอยู่ห้าครั้ง ก่อนปลายสายจะตอบรับกลับมา “สวัสดีครับ” เสียงงัวเงียเหมือนคนพูดเพิ่งตื่นนอน ก่อนหญิงสาวจะพูดตอบไป “วิฑูรย์คะ อรโทรมากวนคุณหรือเปล่า” เธอพยายามอย่างยิ่งที่จะทำน้ำเสียงให้อีกฝ่ายรับรู้ว่าเธอเกรงใจ