“พี่ริวเคยมีคนรักหรือเปล่าคะ” สหัสวัตหัวเราะทันทีเมื่อได้ยินคำถามแบบเดิมกับที่เคยได้ยินมาก่อนเมื่อตอนวันเกิดที่ผ่านมาราวๆ สามสี่เดือนได้ “มนจริงจังนะคะ” บอกเขาด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน เขาจึงยอมหยุดหัวเราะและมองสบตาเธอในกระจกจริงจังเช่นกัน “มีสิ” “แล้วตอนนี้ก็ยังรักอยู่ใช่ไหมคะ” “ใช่” สหัสวัตรับรู้ได้ว่าคนในอ้อมกอดตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันที แต่อ้อมแขนแกร่งก็รีบกระชับกอดเธอแน่นขึ้น และเอ่ยต่อ “แต่เป็นความรักแบบเพื่อน แบบพี่น้อง แบบคนที่ปรารถนาดีต่อกัน ไม่ใช่ความรู้สึกแบบแฟนอีกแล้ว” “ทำไมล่ะคะ” ธมนถามเขาเสียงเบาหวิว แม้จะได้ยินอย่างนั้นแต่ก็ยังคงรู้สึกวาบลึกวูบโหวงในอกอยู่ดี “ก็พี่ก็รักหนูไงครับ มนเป็นเมียพี่ อยู่กับพี่ ดูแลพี่ ดีกับพี่ทุกอย่าง ไม่ให้รักยังไงไหว” “แล้ว...เป็นความรู้สึกแบบไหนหรือคะ แบบ...แฟนหรือเปล่า” ถามเขาก่อนจะรีบก้มหน้าหลบเมื่อรู้สึกเขินอายกับสิ่งที่ตัวเองพูดออกไป สหัสวัตหัวเราะลั่นขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะพลิกร่างอ้อนแอ้นที่อยู่ในชุดราตรีและดูสวยกว่าทุกวันให้หันกลับมาสบตากับเขาตรงๆ แทนที่จะสบกันในกระจก แล้วจึงเอ่ยต่อ “ไม่ใช่แบบแฟน แต่เป็นแบบผัวเมีย ลึกซึ้งกว่าแฟนเป็นไหนๆ” ----------------------------- “พี่ริวคะ” “หือ” เขาขานรับโดยไม่ละสายตาจากงานตรงหน้า ครั้นรอสักครู่ไม่ได้ยินเสียงคนตัวเล็กเอ่ยต่อ จึงได้เงยหน้าขึ้นมามอง “อยากชิมลาเต้” สหัสวัตบอกคนที่นั่งเม้มปากเหมือนลังเลอะไรบางอย่าง และเมื่อเธอได้ยินเขาบอกแบบนั้นก็รีบลุกขึ้นและถือแก้วลาเต้เดินมาหาเขาทันที ธมนจะรู้ไหมนะว่านี่เป็นแผนของสามีที่อยากให้เธอเดินมาหาเขา ครั้นคนตัวเล็กเดินมาถึงโต๊ะ สหัสวัตก็โอบเอวให้เธอนั่งลงบนตักเขา เก้าอี้ตัวใหญ่และแข็งแรงรับน้ำหนักได้สบายไม่ต้องกลัวขาหัก อีกอย่างคนบนตักก็ตัวนิดเดียว เหมือนเอาแมวน้อยมานั่งตักมากกว่า ธมนยื่นแก้วลาเต้เย็นให้เขา สหัสวัตก้มลงดูดเพียงครู่แล้วก็ผละออก “หวานมาก” เขาว่าพลางเอื้อมมือไปยกแก้วกาแฟดำของตนขึ้นมาดูดให้มันลบความหวานออกไปจากลิ้น “พี่ริวไม่ชอบหวานๆ เหรอคะ” “ไม่ชอบ” ว่าจบก็ยื่นกาแฟดำของตนให้ธมนลองชิมบ้าง หญิงสาวจึงจำต้องรับหลอดเข้าปากและดูดน้ำดำๆ ขึ้นมาชิมรสชาติ แต่แค่นิดเดียวก็เบ้หน้าตาหยีและผละห่าง “ขมค่ะ” ทำหน้าแหยๆ แล้วรีบยกลาเต้ของตนขึ้นดูดกลบความขมเหมือนกัน สหัสวัตหัวเราะเสียงทุ้ม ก่อนจะยกมือขึ้นยีผมนุ่มสลวยเบาๆ