++++++++++++++++++++++++++++ ปารวิชญ์ถอดสูทโยนไว้ในรถ เดินไปสั่งของอาหารสองสามอย่าง แล้วรินน้ำเปล่าจากขวดแก้วให้เธอ “คิดถึงสมัยยังเรียนเนอะ ถ้าอยู่คณะดึก ๆ พวกเราก็เฮโลกันมากินข้าวแบบนี้” เขาเล่าเรื่องเก่า สร้างบรรยากาศที่ดีขึ้นหน่อย “ตอนนั้นสนุกที่สุดเลย” เธอเห็นด้วย แต่มันก็เป็นแค่อดีตที่มีไว้ให้แค่คิดถึง ตอนนี้มีเรื่องหนักอึ้งในหัวต้องคิด “วันงานเลี้ยงรุ่นเราไม่ได้คุยกันเลย” หญิงสาวเลิกคิ้ว ทำไมเขาถึงต้องมาคุยกับเธอกันล่ะ ปารวิชญ์เป็นจุดเด่นอยู่ท่ามกลางเพื่อน ขณะเธอหลบมุมกินดื่มไปเงียบ ๆ “บูมสบายดี ฉันก็สบายดี มันน่าจะโอเคแล้วนะ” เส้นทางชีวิตระหว่างเธอกับเขาเป็นคู่ขนาน โลกที่อยู่ก็ต่างกัน แค่เจอ ทักทายนิดหน่อย ยิ้มให้แล้วต่างคนต่างไปก็น่าจะพอ “ถ้าไม่อยากเป็นเด็กเสี่ยอ่าง มาเป็นเด็กฉันไหมล่ะ” เกวลีอ้าปากเหวอ ตาโตเหมือนเห็นผี “นี่คือจุดประสงค์ที่ฉันพาเธอมาคืนนี้” ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++