ฉันรีบดีดตัวลุกขึ้นยืนทันที ที่ได้เสียงประตูห้องเปิด เขามาแล้วเขากลับมาแล้ว ฉันมองหน้าเขาแค่เสี้ยววิ ก็ก้มลงมองพื้นไม่กล้าสบตาเขา กลัวว่าเขาจะด่าตะคอก จะทำร้ายฉันอีก "ทำไมยังไม่นอน"เขาเดินเข้ามาหาฉัน ฉันเห็นเท้าของเขา "ฮึก ฮึก!"ฉันไม่ตอบ ได้แต่ก้มหน้านิ่ง สะอื้นร้องไห้ มันหยุดไม่ได้จริงๆ "ฉันถาม"เขากดเสียงต่ำอีกแล้ว เขาจะทำร้ายฉันอีกใช่มั้ย "ฮือออ อองฟองไม่กล้า ฮึก! มันเป็นที่ของคุณ ฮึก! อองฟองไม่มีสิทธิ์ ฮือออ"ฉันทั้งบอกทั้งร้องไห้อยู่กับที่ ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองหน้าซาตานที่โมโห "อองฟองมาหาฉัน"เขาบอกพลางเดินเข้ามาหาฉันเรื่อยๆ ฉันก็ถอยหลังเรื่อยๆเมื่อเห็นเท้าเขาก้าวเข้ามาใกล้ฉัน ฉันกลัว กลัวเขาจะทำฉันเจ็บ "ไม่! ฮึก คุณจะ ฮึก! ทำ ฮึก ร้ายอองฟอง ฮือออ"ฉันสะอื้นร้องไห้หนักกว่าเดิม เมื่อเงยหน้ามองหน้าเขาฉันยิ่งร้องไห้ ทำไมหน้าหล่อๆถึงได้โหดเหี้ยมขนาดนี้ "ถ้าไม่อยากให้ทำ ก็เลิกร้องไห้แล้วขึ้นไปนอนบนเตียงดีๆ"เขาบอกเสียงเรียบไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เขามันเป็นปีศาจเลือดเย็น "ฮึก ฮึก"ฉันเช็ดน้ำตาออกปอยๆกลั้นเสียงร้องไห้ไว้ แล้วรีบปีนขึ้นไปนอนบนเตียงอย่างว่าง่าย กลัวว่าเขาจะทำร้าย ตะคอกเสียงดังใส่ พรึบ สวบ! "ขอโทษ ได้มั้ย"ไอ้คนใจร้ายขึ้นมาบนเตียงแล้วสวมกอดฉันจากด้านหลัง กระซิบถามข้างหูเสียงเบา แค่ขอโทษเขาต้องถามฉันหรอ?