~ การพบกันเพียงครั้งเดียวกลายเป็นความผูกพันที่ตัดไม่ขาด…จากกันไม่ได้ ~ เนื้อหาบางส่วน: “คุณ ! หยุดก่อน” อนุชาถือวิสาสะฉุดแขนของอีกฝ่ายไว้เพราะเรียกแล้วแต่เธอไม่หยุด ซ้ำยังรีบจ้ำให้ไวกว่าเดิมเสียอีก “คุณชื่ออะไร” อนุชาไม่ยอมแพ้ เขาต้องรู้ให้ได้ว่าเธอชื่ออะไร เป็นใคร มาจากไหน “คุณ ผมไม่ทำอะไรหรอก ไม่ต้องกลัว” เขาคลายมือออกแต่ก็ไม่ได้ปล่อย ผู้หญิงคนนั้นตัวสั่นเทา แววตาของเธอตื่นตระหนกราวกับเห็นผีก็ไม่ปาน “คุณชื่ออะไร เมื่อกี้คุณไปยืนที่หน้าร้านโคมไฟใช่ไหม” “ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะ !” อนุชากำลังจะยิ้มเมื่อเธอเปิดปากแต่แล้วก็หน้าซีดเป็นไก่ต้มเมื่อเธอร้องขอความช่วยเหลือในที่ชุมชนที่คนเดินผ่านไปผ่านมา “คุณ ! จะบ้าเหรอ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย” อนุชากระซิบลอดไรฟัน “ช่วยด้วยค่ะ คนบ้ากามลวนลามฉัน” อลิสาตะโกนอีกครั้ง ฝูงชนเริ่มมุงมากขึ้นเรื่อยๆ อนุชาเห็นท่าไม่ดีจึงปล่อยแขนเล็กๆ ให้เป็นอิสระแล้วเดินหนีไป