คำโปรย... ป่านนี้นายบ้านทัพมิหลงลืมเด็กสาวอย่างเธอไปแล้วหรือไร คิดแล้วหัวใจเด็กสาวก็ปวดหนึบ เมื่อคืนเธอจึงนอนร้องไห้เป็นวักเป็นเวร สาวน้อยฉกาลุกขึ้นมาหุงหาอาหารตระเตรียมไว้รอเจ้าบ้านกลับมาร่วมรับประทานดั่งเช่นทุกครั้ง...เธอแอบหวังว่าเขาจะกลับมา ความคิดทำให้ฉกาเศร้าใจ ขอบตาบวมร้อนผ่าวแล้วน้ำตาหลายหยดจึงพรั่งพรูลงมาอาบทั้งสองข้างแก้ม เธอจึงรีบเอ็ดตัวเองเสียงข่มให้เลิกร้องไห้ซะที ต่อให้เธอร้องจนตายนายพรานก็ไม่กลับมาเห็นใจหรอก ... เอ็งจะร้องไห้ไปไยนังฉกา ในเมื่อเอ็งกับนายพรานทัพทองไม่ได้มีฐานะเป็นผัวเมียกันสักหน่อย เขาจะไปนอนกับอีสาวบ้านไหมมันก็เป็นสิทธิ์ของเขา เอ็งมันก็แค่เด็กสาวที่เขาเสียเงินซื้อตัวเอ็งมาจากน้าอุไร เอ็ดตัวเองแล้วจึงยกมือปาดน้ำตาทิ้ง ก้มหน้าก้มตาปรุงอาหารบนเตา ครั้นพอทำอาหารจนเต็มสำรับเหงื่อไคลก็ท่วมตัว ฉกาจึงกลับเข้าห้องผลัดเปลี่ยนเสื้อคอกระเช้าออกนุ่งเป็นกระโจมอกเดินลงเรือนมายังตุ่มน้ำ โดยรอบๆตุ้มน้ำนั้นถูกขัดไว้ด้วยไม้ไผ่อย่างแน่นหนา นายพรานลงมือสร้างเอาไว้ตอนเธอมาอยู่ที่นี่จะได้กันสายตาจากพวกถ้ำมอง เสียงราดน้ำโครมๆเรียกให้ฝีเท้าหนักของนายบ้านสามโคกมีอันต้องเปลี่ยนทิศทางเดิน เรือนกายเขาร้อนรุ่มเดือดดาล ตอนนี้อารมณ์นายบ้านสามโคกยังขุ่นมัว ทัพทองยังนึกเจ็บใจที่ตัวเองถูกลูกบ้านวางยาไม่หาย ----------------------------------------------------------- “ว้าย!” ฉกาตกใจร้องวี้ดว้าย ดิ้นรนขัดขืนตามสัญชาตญาณ ก่อนดวงตาเบิกโพลงจะค่อยๆปรับกลับมาเหมือนเดิม เธอจำทั้งกลิ่นกายแล้วก็เรือนร่างกำยำสูงใหญ่นี้ได้ขึ้นใจ เขาจะเป็นใครไปได้อีกถ้าไม่ใช่... “นายพรานกลับมาแล้วหรือจ๊ะ...” เพียงแค่เขากลับมา ฉกาก็เปิดปากยิ้มกว้างสุดแสนดีใจ นายพรานของมันกลับมาจากเรือนนังส้มแป้นสักที แต่ไม่รู้คืนนี้นายบ้านยังติดใจจะเรียกส้มแป้นมารับใช้ยังเรือนหรือไม่ สาวน้อยฉกาหวั่นวิตก -----------------------------------------------------------