"“ถ้าถามว่าพอไหม ฉันก็ต้องตอบว่า ไม่พอ แต่ถ้าคิดสะระตะแล้ว วันข้างหน้าฉันอาจได้มากกว่านั้นไม่ใช่หรือคะ? ตามกฏหมาย เขาก็บังคับไว้แล้วว่า การเป็นภรรยา ก็หมายถึงการมีสิทธิ์จะได้ครึ่งต่อครึ่งทุกอย่าง เอาไว้ฉันจะถามคุณพ่อ หรืออาวันของคุณอีกครั้งก็แล้วกัน เพราะท่านรู้กฏหมายดีทั้งคู่” พอวีณาละมือจากท่าที่วางแตะรถเขา เขาก็สตาร์ทรถเสียงดังเกินความจำเป็น วีณายิ้มนิดๆ ดวงตาวับขึ้น อันเป็นลักษณะนิสัยเคยชินที่มักหัวเราะไว้ก่อนทุกครั้ง เพื่อเก็บความรู้สึกภายในให้ลึกเร้นที่สุด “คุณคงจะได้ครึ่งต่อครึ่งทุกอย่าง แม้แต่คนจะเป็นสามีคุณก็เถอะ!” แล้วรถคันเล็ก หากราคาแพงลิบลิ่ว ก็แล่นจากไปอย่างรวดเร็ว วีณาทอดสายตามองตามไป พยายามปัดความรู้สึกเกือบตกใจนั้น ให้เป็นพอใจ เมื่อเริ่มประเมินราคารถคันนั้น ตั้งแต่เดี๋ยวนี้ รถสปอร์ทแบบนี้ น่าจะกว่าล้าน ถ้าเธอจะเอาสองหาร เธอก็ยังได้หลายแสน นับตั้งแต่รถคันนี้ก่อน จากนั้นมันก็คงจะอีกหลายแสน ถ้าจะบวกอย่างอื่นเข้าไปทีละอย่าง เธอเดินกลับมาหาเพื่อนสาว ที่เตร็ดเตร่คอยอยู่ตรงที่เดิม เกือบถอนใจ เมื่อเพื่อนถาม “ใครวะ วี? คุ้นหน้าๆ” วีณาออกเดินไปตามฟุตปาธ หลีกผู้คนหลายคน ที่ดูคล้ายจะถึงกับหยุดดู อย่างไม่รู้สึกอะไร เพราะก็ชินมานาน กับการเป็นเป้าสายตา ราวเธอเป็นมนุษย์ประหลาดไปทั่วทุกหนทุกแห่ง “ชื่อ อนุวัตร วัตรไพศาล พอจะรู้จักไหม? ” “นามสกุลคุ้นๆ ลูกท่านหลานเธอที่ไหนล่ะ? แล้วรู้สึกพี่แกจะขาเป๋นิดๆใช่ไหมนั่น? ตะกี้เห็นไกลๆ ไม่แน่ใจ” “ใช่ เป๋ไปข้าง” “น่าเสียดายว่ะ หล่อๆอย่างนี้ ไปซุ่มซ่ามอีท่าไหนเข้า ถึงกับขาเป๋ ให้ตาย ถ้าไม่เป๋สักนิด สงสัยผู้หญิงตอมหึ่ง” “ถ้าสมมุติว่า..” วีณาหันไปช้าๆ สีหน้ามีรอยประหลาด “ถ้าจะให้แกแต่งงานกับเขา เพราะเขารวยทั้งที่ขาเป๋อย่างนี้ จะเอาไหม? ” “เอาไว้หมดสมรรถภาพจับผู้ชายก่อน ก็ไม่แน่” -------------------------------------------------"