การไม่ต้องพบเจอกันเป็นเรื่องดีที่สุด จะได้ไม่ต้องเพิ่มความทรงจำ เพราะคนที่จำ เจ็บเสมอ... ==================== “ทำให้เธอเจ็บมันง่าย... แต่ฉันจะทำให้เธอสมยอมมันสะใจกว่า” ไม่วายที่เขาจะยังคงพูดพร่ำส่อเสียดให้ใจเจ็บ “คุณมันเลว!” เธอออกแรงด่าทอ แต่น้ำเสียงเล็ดลอดออกมากระท่อนกระแท่นเต็มที เขาไม่โต้ตอบ แต่จับใบหน้าของเธอพลิกกลับมา แล้วก้มลงบดจูบนัวเนีย พลางสอดลิ้นพัวพัน ริมฝีปากดูดเม้ม ขบเลีย เหมือนเป็นการทำโทษ ทั้งที่คำว่า ‘เลว’ มันยังเล็กน้อยนัก เมื่อเทียบกับสิ่งที่เขาทำ! กว่าการันต์จะยอมรามือ หญิงสาวก็แทบขาดอากาศหายใจ มือเล็กที่ดึงทึ้งผ้าปูที่นอน เปลี่ยนทิศทางมาเกาะกอดร่างแข็งแกร่งของเขาไว้ แล้วจิกคมเล็บลงสู่ผิวเนื้อกระด้าง เมื่อเขาเร่งจังหวะขยับโยกรุนแรงขึ้น ไม่รู้สวรรค์หรือนรกที่เขากำลังนำพาเธอไป... แต่วาปีก็ไม่อาจต้านทานต่อเพศรสได้ ยิ่งถูกเขาเล้าโลมไปพร้อมๆ กับการรุกรานล้ำลึก ความเจ็บร้าวก่อนหน้าก็เลือนหายไปจากความรู้สึกจนหมดสิ้น มวลคลื่นแปลบปลาบบางอย่างแทรกซ้อนเข้ามาแทนที่ ชักนำให้เธอตอบสนองอย่างไม่ประสีประสา โดยไม่รู้ตัว... “เธอว่าฉันเลว ฉันก็จะเลวให้เธอประทับใจ วาปี...” ผู้ชายที่ผ่านโลก ผ่านประสบการณ์มาร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำอย่างเขา มีหรือจะไม่รับรู้อาการของเธอ แม้จะเอ่ยปากเย้ยหยัน แต่ก็ยอมปลดปล่อยให้เธอล่องลอยสู่ความหฤหรรษ์แต่โดยดี เพียงกระหน่ำเข้าหา แนบแน่น ถี่ยิบ ไม่กี่ครั้ง แล้วดันลึกสุดกำลังในจังหวะสุดท้าย ทุกอย่างก็จบสิ้น... สองมือเล็กที่เคยกอดรัดเขาไว้ ราวจะหลอมละลายเป็นหนึ่งเดียวกัน ร่วงหลุดลงบนที่นอนด้วยความอ่อนเปลี้ย หญิงสาวแผ่หลา หายใจหอบอยู่ใต้ร่างใหญ่ แต่ก็ถูกเขายกรวบเอาร่างระทวยมาไว้ในอ้อมกอด รัดแน่น... แล้วเริ่มบทรักอันเร่าร้อนครั้งสุดท้าย กระแทกกระทั้นตัวตนสุดกำลัง เพื่อให้ตัวเองได้สุขสมบ้าง วาปีโยกคลอนไปตามแรงเพราะตัวเล็กกว่าเขาเป็นไหนๆ แต่เธอก็ไม่เหลือสติจะต่อต้าน เพียงไม่นาน ปรารถนาอุ่นร้อนทุกหยาดหยดก็ถูกฝากฝังเอาไว้ในตัวเธอ ตอกย้ำความตั้งใจอันแน่วแน่ของเขา...