ในวัฏสงสาร มีการเวียนเป็นผู้ล่าและเป็นเหยื่อซึ่งกันและกัน การจะพ้นจากการเป็นเหยื่อหรือพ้นจากเวรนั้นต้องมีธรรมเป็นเครื่องยึดเหนี่ยว และที่สำคัญคือการไม่จองเวรอันจะเป็นเหตุให้ไม่พ้นไปจากเวรนั้น เรื่องล่าเหยื่อที่ต้องปล่อยนี้เป็นเรื่องราวการรอดพ้นจากการตกเป็นผู้ที่ได้รับเวร ไม่ว่าจะเผชิญกับสิ่งใดๆก็ตามที่เป็นเหมือนผู้ล่า ก็ใช้หลักธรรมนำทางเพื่อการไม่ตอบสนองเวรแก่กัน หรือการเอาตัวรอดจากการเผชิญสิ่งที่มีอำนาจค่ะ แง่คิดในการเผชิญสิ่งใดๆที่มีอำนาจในเรื่องนี้คือใช้สติสัมปชัญญะควบคุ่กันเพื่อให้รอดพ้นไปได้อย่างไม่มีเวร คือนอกจากจะรอดพ้นไปได้แล้วยังไม่ก่อเวรแก่กันขึ้นด้วยค่ะ ผู้ล่าที่กล่าวถึงในเรื่องนี้ก็มีความต้องการไม่ต่างจากผู้ที่เป็นเหยื่อ เมื่อมีฝ่ายที่ต้องการในเวร และมีฝ่ายที่ต้องการหลีกหนีให้พ้นจากเวร ควรที่จะระงับดับเวรอย่างใช้ธรรมในสติและการพิจารณาเหตุที่จะทำให้ไม่เกี่ยวกับเวรนั้นจนรอดพ้นไปได้อย่างไม่มีเวรต่อกัน เป็นการรอดพ้นจากภัยโดยสงบและมีสันติเกิดขึ้นค่ะ เหยื่อที่ต้องปล่อยจึงเป็นผู้ที่รอดพ้นจากเวรหรือพ้นภัยด้วยธรรม ไม่ใช่รอดพ้นด้วยการตอบสนองเวรกับผู้ล่าจนชนะแต่เป็นเวรแก่กัน อาศัยธรรมเช่นไรจะรอดพ้นเวรและพ้นภัย ผู้เขียนได้มองผู้ล่าในสิบแบบที่มีความต้องการต่างกัน ผู้ที่เป็นเหยื่อที่ต้องปล่อยจึงสามารถนำหลักธรรมที่ช่วยให้พ้นภัยพ้นเวรนั้นมาใช้ในแนวต่างๆได้ดังที่กล่าวถึงค่ะ ทำให้วัฏสงสารมีผู้ที่เป็นเหยื่อที่ต้องปล่อยอย่างสงบและโลกมีสันติสุขค่ะ