ทุก ๆ สิ้นเดือน กมลนรีต้องนั่งรถไฟกลับบ้านที่จังหวัดหนึ่งทางภาคใต้ เพื่อกลับไปหาลูกและสามี ตลอดสามปีที่หญิงสาวต้องเดินทางไกลทุกเดือน ต้องอยู่บนรถไฟราวสิบหกชั่วโมง เธอจะตีตั๋วเที่ยวแรกในตอนหนึ่งทุ่มทุกครั้ง ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ กมลนรีต้องตื่นขึ้นเพราะความเสียวซ่าน มีคนกำลังเอาเธอ นั่นคือสิ่งแรกที่เธอรับรู้ในสมอง แต่ไม่กล้าจะขยับตัว ไม่กล้าแม้แต่จะร้องโวยวาย เพราะช่วงล่างของเธอว่างเปล่า ส่วนเสื้อก็เลิกขึ้นมากองอยู่บนเนินอก