...ณดาคิดว่าเขาเป็นพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยเธอเอาไว้ แต่ทำไมพระเอกของเธอถึงได้เจ้าเล่ห์นักก็ไม่รู้... เธอเคาะประตูแค่ไม่กี่ครั้ง เขาก็มาเปิดประตูให้ พอเห็นหน้าเขา เธอก็หน้าแดงก้มงุด ร่างสูงอยู่ในชุดเสื้อคลุมตัวเดียว เห็นแผงอกแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม หน้าเธอร้อนเห่อ พยายามเตือนสติตัวเองว่าอย่าคิดอะไรฟุ้งซ่าน ร่างสูงเบี่ยงหลบให้เธอเดินเข้าไปภายในห้อง ก่อนจะกดล็อกประตู เธอหันขวับไปมอง สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงประตูที่กดล็อกแน่นหนา “เอ่อ... เดี๋ยวน้องดาช่วยหานะคะ” คนขี้อายก้มงุดมองพื้นทันที พูดแบบไม่กล้ามองสบตาเขา “ที่พื้นมีอะไรน่าสนใจเหรอ พี่อยู่ตรงนี้ พูดกับพี่แต่ไม่ยอมมองหน้า” รุจน์พูดขณะสำรวจเนื้อตัวคนขี้อายไม่วางตา เขาแตะลิ้นเลียริมฝีปากไปมา รู้สึกได้ถึงความกระหายในอารมณ์พิศวาส “พี่รุจน์จำได้ไหมคะว่าวางเอาไว้ตรงไหน” เธอเงยหน้ามองเขาก่อนจะหน้าแดงร้อนผ่าวหนักกว่าเดิม มือบางจิกกระเป๋าสะพายแน่น ก้มงุดไม่กล้ามองคนตัวสูง สายตาของเขาดูชอบกลเหลือเกินในความรู้สึก “ไม่รู้สิ ลองหาดูแล้วกัน น่าจะอยู่ในห้องนอน” เขาบอกเธอ ณดาเม้มปากเข้าหากันอย่างอัตโนมัติเมื่อเหลือบสายตาไปมองห้องนอนของเขา ใจสั่นจนแทบจะเป็นลม “ช่วยหาหน่อยสิ” เขาแกล้งเดินไปหาด้านนอก เมื่อเห็นเขาไม่ได้สนใจในห้องนอนเลย ณดาจึงรีบเดินเข้าไปในนั้น ท่าเดินขัดๆ นั้นไม่พ้นสายตาคมของเจ้าของห้องไปได้ “ไม่เห็นมีเลยค่ะ น้องดาหาจนทั่วแล้ว” เธอตะโกนบอกเขาขณะหาไปจนทั่ว จนย้ายไปอยู่ที่หัวเตียง เสียงกดล็อกประตูทำเธอหันขวับไปมอง เห็นร่างสูงยืนอยู่ที่ประตู เธอลอบกลืนน้ำลายลงคอ มองเขาอย่างหวาดหวั่น เริ่มหันรีหันขวาง