“อื้อออ…” เพ็ญพรรณขยับกายรู้สึกตัวขึ้นมากลางดึก “หือ ตื่นแล้วเหรอคนสวย” มุกละมุนทักทาย เธอหอมแก้ม สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคื่น เพ็ญพรรณรู้สึกตัวทั้งหมด แต่เธอลืมตาไม่ขึ้นด้วยฤทธิ์ยานอนหลับ “เธอ อุ๊ย...นายหญิง” เพ็ญพรรณ ถึงจะเพิ่งเข้ามาในบ้านหลังนี้ แต่เธอก็เคยเห็นหน้ามุกละมุนบ้างแล้ว เมื่อคราวที่มุกละมุนไปเดินตลาด ที่เธอขายผักอยู่ เธอยังชื่นชมความสวยงามของมุกละมุนเลยว่าสวยมาก สวยราวนางฟ้า “อือ ฉันเอง นอนต่อเถอะ ฉันง่วง” มุกละมุนส่งมือสวมกอดร่างอรชรไว้ เพ็ญพรรณไม่กล้าที่จะขัดขืน เธอเกร็งตัว จนหลับไปในวงแขนของนายหญิงที่แสนสวยงาม เพ็ญพรรณรู้สึกตัวตื่นขึ้นในตอนเช้าวันใหม่… ข้างกายเธอไม่มีนายหญิงคนสวยแล้ว เธอทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น จำได้หมดทุกการกระทำ ที่โดนกระทำ เสียงเคาะประตูดังขึ้น อีแหววเปิดประตูเข้ามา เพ็ญพรรณรีบคว้าผ้าแพรสีหวานมาปิดกาย “ลุกไม่ขึ้นเลยเหรอ หนักสิท่า ออ…คืนนี้หล่อนไปนอนห้องนายหญิงนะ” แหววปล่อยยาวเป็นชุด ท่ามกลางหน้าตาที่ไม่มีความเป็นมิตรสักเท่าไร “แล้วเจ้าพรเทพล่ะ” “ไม่อยู่ไปราชการ…เตรียมตัวให้พร้อม เย็นนี้ฉันจะมารับไปที่ห้องนายหญิง” “จ๊ะ” เพ็ญพรรณยิ้ม… นี่เธอเป็นอะไรไปแล้ว…