“อย่าแตะตัวผม” เขาคำรามใส่ หนำซ้ำยังขยับตัวถอยห่าง “คุณโกรธฉันหรือคะ” “แล้วทำไมคุณถึงคิดว่าผมจะไม่โกรธล่ะธารา ในเมื่อคุณเพิ่งจะให้ผู้ชายคนอื่นสัมผัสร่างกายของคุณ...ให้เขาคนนั้นแทนที่ผม คุณกำลังเหยียบย่ำหัวใจผมนะธารา...คุณขยี้หัวใจผมจนมันไม่เหลือชิ้นดี” ชายหนุ่มนิรนามกล่าวออกมาด้วยท่าทีเจ็บปวด กายแกร่งค่อยๆ ขยับห่างร่างบางอย่างช้าๆ “ต่อไปนี้...คงถึงเวลาที่ผมต้องไปจากคุณ” “ไม่นะ!” หล่อนผวาตาม โอบกอดร่างสลักเสลาไว้แน่น “คือฉัน...ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้” “ไม่หรอกธารา เพราะสุดท้ายแล้วคุณก็เลือกผู้ชายคนนั้น คนที่คุณคิดว่าสัมผัสตัวตนได้ ซึ่งไม่ใช่ผม...ผมมันก็แค่คนที่เดินทางเข้ามาในความฝันของคุณ ไม่ได้มีตัวตนให้คุณได้สัมผัสอย่างถึงอกถึงใจ แต่คุณรู้ไว้เถอะ! ว่าสักวันหนึ่งเราจะได้เจอกัน ได้เห็นหน้า ได้พูดคุย ได้มีสัมพันธ์ลึกซึ้ง และผมก็มั่นใจว่า...จังหวะรักของผมร้อนแรงกว่าไอ้หน้าอ่อนนั่นเป็นแน่” สิ่งที่เขาพูด มันคือสิ่งที่หล่อนสัมผัสได้ จังหวะจะโคนพิศวาสจากผู้ชายสองคนในเวลาไล่เลี่ยกัน ทำไมหล่อนจะไม่รู้ว่าใครดีเด่นกว่า แต่ถ้าจะให้หล่อนตัดใจจากใครคนใดคนหนึ่ง หล่อนก็ยังทำไม่ลงจริงๆ ในเมื่ออีกคนก็มีตัวตนอยู่ใกล้ชิด ส่วนอีกคนภาพของเขาช่างเลือนราง อยู่ไกลเกินเอื้อมจนตัวหล่อนเองอาจต้องแบกรับกับความผิดหวัง “ถ้าคุณเลือกเขาแล้ว ผมก็คงต้องไป” เจ้าของเสียงต่ำพร่าเลือกจะผลักไสร่างอ้อนแอ้นให้ออกห่าง “และผมคงไม่มาหาคุณอีก” ช่วงนาทีที่เขากำลังจะจากไปจริงๆ หล่อนกลับรู้สึกเหมือนใจจะขาด จนต้องวิ่งไปโอบกอด แนบใบหน้าเข้ากับแผ่นหลังกว้าง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า หัวใจของหล่อนกำลังร่ำร้องสัมผัสจากผู้ชายไร้ตัวตนคนนี้ “อย่าไปเลยนะคะ ฉันขอร้อง...” “แล้วคุณจะให้ผมอยู่ในฐานะอะไร กลางวันคุณเป็นของคนอื่น กลางคืนเป็นของผมเช่นนั้นหรือ” “คือฉัน...ขอเวลาหน่อยได้ไหมคะ” หล่อนร้องขออย่างน่าไม่อาย ทำอย่างไรได้ก็หล่อนไม่อยากเสียคนใดคนหนึ่งไปง่ายๆ นี่นา ขอเวลาให้หล่อนได้คิดใคร่ครวญจนถี่ถ้วนหน่อยเถิด อย่างน้อยๆ ก็ให้ผ่านพ้นช่วงสองสามวันนี้ไป “คุณให้เวลาฉันได้ไหมคะ” หล่อนกระซิบขอแล้วจูบแผ่วๆ กลางแผ่นหลังกว้าง มือนุ่มนิ่มทั้งสองข้างกำลังลูบไล้แผ่นท้องแข็งแรงไปมา ความแน่นขนัดของมัดกล้ามอย่างคนออกกำลังกายมาเป็นอย่างดี กำลังทำให้หล่อนหลงเคลิ้ม “ฉันไม่อยากให้คุณจากฉันไปจริงๆ นะคะ” “อย่าทำแบบนี้เลย เพราะในที่สุดคุณก็คงไม่เลือกผม” ชายหนุ่มตัดใจเดินห่างอย่างช้าๆ แต่ก่อนจะไปก็หยุดแล้วกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด “ชื่อของผมที่คุณเคยอยากรู้จักก็คือ หนึ่ง วันชนะ มนตรี ผมอายุสามสิบห้า แต่ชื่อของผมคงไม่จำเป็นสำหรับคุณอีกต่อไปแล้ว คุณลืมและก็ลบผมออกไปจากความทรงจำเถอะนะธารา เพราะตัวผมเองก็จะทำแบบนั้นเช่นกัน แม้ว่าผมต้องเจ็บปวดก็ตาม” น้ำตาเม็ดเล็กของหล่อนร่วงผล็อยลงอาบแก้ม ดวงตาพร่ามัวเพราะแววกำลังเพ่งมองแผ่นหลังกว้างซึ่งห่างออกไปทุกที และก่อนที่เขาจะก้าวผ่านประตูออกไปหล่อนก็รวบรวมแรงกายแรงใจเท่าที่มี วิ่งไปคุกเข่าแล้วกอดขากำยำไว้แน่น ให้ปากของหล่อนแนบเข้ากับความแข็งแรงของกล้ามเนื้อ ให้จมูกของหล่อนได้สูดกลิ่นขาของเขา เมื่อเขาหันกลับมามองหล่อนก็ได้แต่วอนเว้าทั้งน้ำตา “ได้โปรด...อยู่กับฉันนะคะ เพราะว่าฉันจะไม่มีวันลืมชื่อคุณไปจากความทรงจำเด็ดขาด...อยู่กับฉันนะคะคุณหนึ่งขา”