"คุณเชื่อมั้ยว่าผมเป็นคนไทย ผมเป็นคนไทยจริงๆ นะ ตอนนี้ผมก็กำลังพูดภาษาไทยอยู่ คุณได้ยินใช่มั้ยครับ แต่ไอ้ชุดนอนสีขาวล้วนที่ผมใส่อยู่ แถมยังดูเกาลี้เกาหลีโบราณแบบสุดๆ กับผมเผ้ายาวเฟื้อยอย่างกับผู้หญิงนี่มันอะไรกันนนนน! เอ๊ะ! หรือว่าจะเป็นเพราะไอ้สมุดเน่าๆ เก่าๆ ที่เป็นสมบัติของลียองวอน สถาบันการศึกษาซองกยุนกวานเล่มนั้น!? ต้องใช่แน่ๆ ต้องเป็นเพราะมันแน่ๆ ตอนแรกไอ้ผมก็นึกว่าจะได้เจอของดี ได้รู้เคล็ดลับการเรียนว่าทำยังไงถึงจะได้เกรดเอจากศาสตราจารย์ที่เกาหลี แต่ที่ไหนได้ แม่งเพ้อถึงผู้ชายครับ โอ๊ยยยยย! นอกจากจะไม่มีสาระเรื่องเรียนแล้ว มันยังพาผมมาเจอเหตุการณ์บ้าๆ นี่อีก ไม่ได้บ้าอย่างเดียวนะครับ แต่มันโคตรบ้าเลยอ่ะ ก็เล่นพาผมมาอยู่ในยุคโชซอนได้ยังไงวะเนี่ยยยยย! จูเนียร์ผู้นี้อยากผูกคอตายด้วยผมยาวๆ ของตัวเองเสียจริง แล้วนั่นเสียงใครเรียกน่ะ เวร…เวรแล้วไง ลียองวอนอะไร ใช่เหรอ คือผมเหรอ อย่าบอกนะว่าผมคือไอ้ลียองวอนอะไรนั่นน่ะ!? โอ้วววววม่ายยยยย! ผมไม่อยากเป็นมัน ผมไม่อยากพร่ำเพ้อถึงผู้ชายในสมุดบันทึกแบบมันนะเฟ้ยยยยย!"