โชคชะตาและกรรมที่ทำร่วมกันมา...และการรอคอยที่แสนทรมานของความผิดที่ไม่ใช่ความผิดของทั้งเทพดนัยและกนกไพลิน กำลังใกล้คืบคลานเข้ามาทุกที “เทพ...” จันทร์ตามหาคุณมาตั้งนาน ทำไมคุณไม่บอกจันทร์คะว่าคุณอยู่ที่นี่กับ...นังนี่ เสียงแปร๋น ๆ ของจันทร์ปรียา ดังขึ้นอย่างจิกเนื้อเฉือนใจ... “นี่เธอเป็นใคร ทำไมมาอยู่กับเทพได้ อย่าบอกนะว่าเธอเป็นแฟนเทพ ชั้นจันทร์ปรียาเป็นคนรักของเทพ” ...จันทร์ปรียาหรือ แม่หญิงจันทร์นารีในชาติก่อนส่งเสียงบอกตำแหน่งของเธอในชาตินี้กับกนกไพลินด้วยเสียงอันแข็งกร้าวเพื่อแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ “จันทร์...หยุดซะทีนะ นี่คุณกนกไพลิน เจ้าของเรือนไทยหลังนี้นะครับ” เทพดนัยกระซิบบอกกับจันทร์ปรียาด้วยเสียงกึ่งดังกึ่งเบา เพราะเกรงว่ากนกไพลินจะเกิดความโกรธ “อ๋อ...เอ่อ...เหรอ จันทร์นึกว่าแฟนใหม่ของคุณมาแอบนัดเจอกันที่นี่ แต่เอ๊ะ จันทร์เหมือนกับเคยเห็นนังนี่ เอ้ย คุณกนกไพลิน ที่ไหนกันนะ นึกไม่ออก” ...จันทร์ปรียาพูดพล่ามไปพลางเกาหัวไปอย่างงุนงง กนกไพลินอยากจะอ้าปากบอกกับจันทร์ปรียาเหลือเกิน ว่าเธอเป็นใคร แต่ด้วยอะไรบางอย่างที่เธอไม่สามารถสื่อสารให้จันทร์ปรียารับรู้ได้กับชาติที่ผ่านมาของเธอ . ในคืนนั้นจันทร์ปรียานอนหลับและระลึกไปถึงในชาติก่อนของเธอว่าเธอเป็นใคร เธอฝันร้ายเกือบทั้งคืนกับสิ่งที่เธอได้มองเห็นในความฝัน ในภาพแห่งความฝันนั้นมีภาพของเทพดนัยและกนกไพลิน ที่เป็นคู่รักกันและกำลังจะแต่งงานกัน แต่ทว่ามีเธอซึ่งหลงรักเทพดนัยอยู่ด้วย เธอจึงเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดด้วยความอาฆาตแค้นและตกเข้าไปอยู่ในห้วงแห่งความแค้นนั้นอีกครั้งหนึ่ง ในขณะที่ ในอีกห้องนอนหนึ่งที่อยู่ถัดไปอีกฟากฝั่งหนึ่งของตัวเรือนไทย เทพดนัยและกนกไพลินกำลังหวานชื่นอยู่บนเตียงนอนโบราณ ในห้องที่เคยเป็นเรือนหอของทั้งเธอและเขา “ไพลิน น้องจำพี่ได้แล้วใช่ไม๊ พี่กลับมาแล้วที่รักของพี่ พี่รอคอยเจ้ามานานแสนนานมากแล้ว ต่อไปนี้เราสองคนจะไม่จากกันไปไหนอีกนะยอดรักของพี่”