“ฉันตกลง ให้เธอมาทำงานที่นี่ เช้ามา เย็นกลับ” โตมรย้ำคำตรงเวลาอย่างแข็งขัน แล้วเผลออมยิ้มให้กับรอยยิ้มบางๆ ที่เกิดขึ้นบนริมฝีปากจิ้มลิ้ม “ขอบคุณค่ะนาย” “แต่มีข้อแม้” กระแอมเบา ๆ เมื่อคิดได้ว่าไม่ควรยิ้มให้เธอนานเกินไป “คะ” “ห้ามแต่งตัวโป๊” บอกพลางทำหน้าขึงขัง ขวัญข้าวเผยอปากค้าง “ห้ามนุ่งสั้น ห้ามสายเดี่ยว ห้ามโนบรา และ” “นาย!” ขวัญข้าวตกใจจนเผลอส่งเสียงออกไปเหมือนจะดุ “ห้ามยั่วให้ฉันตบะแตกเด็ดขาดนะขวัญข้าว เรื่องนั้นมันต้องไม่เกิดขึ้นอีก” น้ำเสียงเด็ดขาดของโตมรทำเอาขวัญข้าวใจหาย รู้สึกเหมือนถูกตบหน้าเบา ๆ ก่อนจะถูกผลักซ้ำแรงขึ้นด้วยประโยคต่อไป “ฉันยอมชดใช้ให้ตามที่เธอขอแล้ว แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์พาตัวเองมาใกล้ชิดฉัน หรือมาทำอะไร ๆ กับฉันจนเกิดเรื่องเสื่อมเสียแบบนั้นขึ้นอีก” เธอเป็นเรื่องเสื่อมเสียในชีวิตเขา... ขวัญข้าวหนาววูบไปทั่วร่าง น้ำตาเอ่อขึ้นมานองหน้าอีกครั้ง ความดีใจที่จะได้มาอยู่ดูแลโตมรอย่างใกล้ชิดหายวับไป เหลือไว้เพียงความอับอายขายหน้าที่ชายหนุ่มพูดราวกับรังเกียจเดียดฉันท์ ใช่สิ เธอมันต่ำต้อย ไม่มีอะไรคู่ควรที่จะพาตัวเองไปใกล้ชิดเขา ไม่น่าเลยข้าว ไม่น่าลืมตัวเลย “ค่ะนาย หนูจะไม่ทำอะไรให้นายต้องเสื่อมเสียแน่นอนค่ะ”