วันสำคัญทางพระพุทธศาสนานั้นล้วนแล้วแต่เกิดขึ้นในวันพระจันทร์เต็มดวง (วันเพ็ญ) ทั้งสิ้น เริ่มตั้งแต่วันเพ็ญเดือนหกก่อนพุทธศักราช ๘๑ ปี อันเป็นวันประสูตรของกุมารน้อยนามสิทธัตถะราชโอรสของพระเจ้าสุทโธทนะ กับ พระนางสิริมหามายาแห่งกรุงกบิลพัศดุ์ ชมพูทวีป (อินเดีย) หลังจากนั้นวันตรัสรู้ วันแสดงปฐมเทศนา วันแสดงโอวาทปาติโมกข์ และสุดท้ายวันเสด็จดับขันธปรินิพพานต่างเกิดขึ้นในวันเพ็ญเช่นกัน ในวันสำคัญดังกล่าวชาวพุทธจะเข้าวัดใส่บาตร สวดมนต์ ฟังธรรม และมักพูดกันแต่ความอัศจรรย์ของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในแต่ละวัน เช่น วันเพ็ญเดือนสามเกิดเหตุการณ์ที่เรียกว่าจาตุรงคสันนิบาตคือ (๑) พระสงฆ์จำนวนมากมาประชุมพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย (๒) พระสงฆ์เหล่านั้นพระพุทธเจ้าบวชให้ด้วยพระองค์เอง เรียกเอหิภิกขุ อุปสัมปทา (๓) ทุกรูปล้วนเป็นพระอรหันต์ และ (๔) มาเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้าในวันเพ็ญเดือนสาม ว่ากันว่าอัศจรรย์ยิ่งนัก (ท่องจำกันมาตั้งแต่เด็ก) ไม่ค่อยได้พูดถึงธรรมะ และสาระสำคัญอื่น ๆ ที่ซ่อนอยู่ ซึ่งผู้เขียนเห็นว่าวันสำคัญในทางพระพุทธศาสนาน่าจะมีความหมายต่อชาวโลกมากกว่าความอัศจรรย์ จึงได้นำหลักธรรม และสาระต่าง ๆ ที่เกิดคู่กับวันเหล่านั้นมาเรียบเรียงเป็นหนังสือนี้ เรื่องราวจะเป็นอย่างไรติดตามได้ในบทต่อ ๆ ไป ทั้งนี้มีหลายช่วงหลายตอนที่อาจไม่เหมือนกับที่รับรู้รับทราบกันโดยทั่วไป ด้วยผู้เขียนไม่ได้ใช้วิธีการคัดลอกตำราแบบตัดแปะ (ถ้าจะทำอย่างนั้นซื้อหนังสือธรรมะที่มีขายมากมายมาแจกจะง่ายกว่า) แต่ใช้วิธีฟัง (รวมอ่าน และดู) แล้วคิดพิจารณาไตร่ตรองเพื่อสร้างความเข้าใจ ไม่เข้าใจก็ถาม (ส่วนใหญ่ถามตัวเอง คิด และค้นคว้าหาคำตอบเอง) ตกผลึกทางความคิดแล้วก็นำมาเขียน (ฟัง คิด ถาม เขียน) ที่เขียนก็เหมือนคิดดัง ๆ เป็นความคิดแบบผู้ไฝ่รู้ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ ท่านใดอ่านแล้ว (ฟังแล้ว) จะรับได้ หรือ ไม่ได้ก็สุดแต่จะพิจารณา