“อืมมมม.....พรรักพนานะจ๊ะ รักมากที่สุด” เสียงพร่ำรักเบา ๆ ถูกกระซิบที่ใบหูของพนาไพร ชายหนุ่มคนรักของเธอ กับร่างที่สิ้นไร้เรี่ยวแรงของสาวร่างบาง “มีความสุขไม๊พร พนามีความสุขมาก ๆ เลยนะ รู้สึกว่าความรักของเรามันเป็นความรักที่สมบูรณ์แบบมาก ก็ยังคงเหลือแต่รอเวลาที่เราสองคนจะเรียนจบเพียงเท่านั้น” พนาไพรหอบหายใจเหนื่อยพลางขยับร่างแกร่งของเขาลงมานอนข้าง ๆ กับร่างบางของพรอนงค์ ทั้งสองกายชายหญิงที่ไร้ซึ่งอาภรณ์ต่างหมดเรี่ยวแรงนอนกอดก่ายกันด้วยความรักจนใกล้แสงตะวันตกดิน เสียงคลื่นที่ถาโถมสาดซัดกับข้างลำเรือ ทำให้พนาไพร และพรอนงค์ตกใจตื่นขึ้นมาด้วยสายตาอันฝ้าฟาง พนาขยี้ตาคมของเขาพลางยิ้มใส่สาวคนรักของเขาด้วยสายตาอันหยาดหวานหยดเยิ้ม พนาไพร อาบน้ำชำระร่างกายกายกับพรอนงค์ในห้องน้ำบนเรือที่มีน้ำจืดสำรองเอาไว้ แล้วเดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อทำอาหารเย็นกับปลาที่หาได้ในระหว่างวัน “เราคงต้องนอนค้างบนเรือนี่สักคืนนะพร...พนาอยากนอนกอด พรทั้งวันทั้งคืนเลย” พนาไพรส่งยิ้มหวานให้พรอนงค์ด้วยความรัก “จ่ะพนา..” พรอนงค์ส่งยิ้มหวานยิ้มตอบให้กับพนาไพรด้วยความรักที่เต็มเปี่ยมในหัวใจของเธอเช่นกัน . ค่ำคืนแห่งรสสวาทบนเรือตังเกที่เปรียบประดุจสวรรค์อันดื่มด่ำของสองหนุ่มสาวที่รักกันมายาวนานหลายปีกำลังจะเริ่มบรรเลงบทเพลงรักกันอีกครั้งที่โถงกลางห้อง ที่ในยามนี้มีเพียงเสียงคลื่นกระทบกับข้างลำเรือเพียงเท่านั้น