"ทำอะไร!"เสียงดุเข้ม โผงขึ้นขณะฉันล้างถ้วย "อุ้ย!”ฉันสะดุ้งตกใจถ้วยในมือเกือบหลุด เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง "เอ่อ... ขิง...ขิงล้างถ้วยค่ะ"ฉันมองสบตาดุของเขาอย่างกลัวๆ กลัวจนพูดแทบไม่ออก "..."เขายังจ้องมองมาที่ฉัน "ขิง...หิว ออกจากห้องไม่ได้ เลยถือวิสาสะกินของในตู้เย็นค่ะ เดี๋ยว...เดี๋ยว ขิงซื้อคืนให้นะคะ"ฉันรีบอธิบาย ติดๆขัดๆ สายตาคู่นั้นมันอะไร ทำไมน่ากลัวขนาดนี้ "ไร้มารยาท!" "!!! ก็บอกอยู่นี่ไงว่าหิวข้าว เดี๋ยวซื้อคืนให้ แล้วถ้าอยากให้มีมารยาทขนาดนั้น เจ้าของห้องก็ควรมีมารยาทกับแขกด้วยเหมือนกัน!"อารมณ์พุ่งปี๊ดดดไปถึงปลายไผ่เลย ก็ดูเขาพูดให้ฉันสิ ตัวเองมีมารยาทตายล่ะให้ฉันนั่งรอทั้งวัน! "เธอเป็นแขกฉันหรอ หึ!”เขาเดินเข้ามาหาฉัน ถามแล้วแสยะยิ้มเย็นยะเยือกให้ "มะ...ไม่ใช่ก็เหมือนใช่นั่นแหละค่ะ"ฉันวางถ้วยในมือลง เถียงข้างๆคูๆ "หึ"เขาสะแหยะยิ้มมองสำรวจฉันแล้วหันหลังเดินออกไป สายตาแบบนั้นหมายความว่าไง! "นี่! จะให้ขิงนอนที่ไหน"ฉันร้องถามเมื่อนึกขึ้นได้ เดินไปหยิบกระเป๋าใบเก่าของตัวเองที่โซฟามาถือไว้ "ตรงนี้"เขาชี้ไปที่พื้นด้านล่างบริเวณที่เขายืนอยู่ "หมายความว่าไงคะ"ฉันมองพื้นแล้วเงยหน้าขึ้นถามงงๆ "เธอโง่ หรือโง่มากกันแน่ห๊ะ ตรงนี้ก็พื้นไง"