"หนูไม่รู้ทั้งที่อยู่ใกล้ชิดคุณป๋า แต่เพื่อนหนูกลับรู้ หึ!"ฉันกอดอกเชิดหน้ามองออกไปนอกรถ ฉันน้อยใจที่เขาไม่บอกเรื่องเขาเป็นเจ้าของมหาลัย "ไม่เอาน่ะนลิน อย่างี่เง่าเรื่องแบบนี้ได้มั้ย"เขาตอบพร้อมกับเลี้ยวรถเข้าจอด "หนูไม่ได้งี่เง่า! แต่หนูควรรู้เรื่องคุณป๋ามากกว่าเพื่อนรึเปล่า!"ฉันขึ้นเสียงใส่เขา อย่างไม่เคยทำมาก่อน ฉันไม่เคยรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจมากขนาดนี้มาก่อน "อย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉันนลิน"เขาหันควับมาต่อว่าฉัน มองด้วยสายตาตำหนิ อย่างไม่เคยทำมาก่อนเช่นกัน มันเลยทำให้ฉันปล่อยโฮออกมา "ฮือออ คุณป๋าดุหนู ฮือออ"ฉันแบะปากร้องไห้กลั้นไว้ไม่อยู่ ปกติเขาจะแค่เอ็ดไม่ดุแรงขนาดนี้ เขาใจร้าย "ถ้าเธอไม่ขึ้นเสียงฉันจะดุมั้ย เงียบอย่าร้อง"เขาไม่ได้ปลอบแต่ดุเพิ่มซะด้วยซ้ำ ฉันยอมรับว่าฉันผิดที่ขึ้นเสียงใส่เขา ไม่มีเหตุผลด้วย มันก็แค่น้อยใจ "คุณป๋ากอด อึก! ปลอบหนูหน่อย อึก ฮืออ"ฉันยื่นแขนไปหาเขาหวังให้เขาปลอบเหมือนทุกครั้ง "ไม่ ครั้งนี้เธอผิดนลิน"เขาปฏิเสธเสียงแข็ง แล้วลงจากรถไป