ชิงถิงถอนหายใจหนึ่งครั้ง แล้วก็พูดออกมา “เขาก็ทำกับข้าเหมือนท่าน เขาเป็นผู้พรากพรหมจรรย์ข้าที่เหนือยอดไม้ในสวนป่าติดตำหนักจิ่งเหรินเมื่อสิบวันก่อน” นางสารภาพไปตามจริง “ใช่...ข้าเป็นนางจิ้งจอกอย่างที่เขาผู้นั้นพูด ข้ามันสตรีมากชู้คบหลายชาย ท่านจะโยนข้าทิ้งตอนนี้ก็ยังทัน” ชิงถิงจ้องตาของเขา “ข้าไม่ใช่ผู้หญิงที่เหมาะสมกับท่านนักหรอก” “นางเป็นของข้ามาก่อน ดังนั้นเจ้าควรคืนผู้หญิงของข้ามาเสีย” เซวียนจ้างสำทับ เขากัดฟันกรอด นึกโทษตัวเองที่ตัดสินใจช้าไป เขานั้นควรจะชิงนางออกมาจากคุกหลวงก่อนชายผู้นี้ หากเทียบกับเซวียนหลีพี่ชายที่เขาไม่เคยคิดจะนับถือแล้วล่ะก็ เซวียนจ้างไม่มีมารดาให้ห่วงหน้าพะวงหลังอย่างเขา แล้วเขานั้นมัวรีรออันใดอยู่เล่า ไฉนเปิดโอกาสให้ไอ้เจ้าผู้นี้ชิงตัดหน้าไป! “นางเป็นของข้า ข้าไปชิงตัวนางจากในคุกคนแรก ข้าเป็นผู้ช่วยชีวิตนาง ดังนั้นสตรีผู้นี้เป็นของข้า!” เซวียนหลีคำราม “ไร้ยางอาย!” เซวียนจ้างโกรธจัดจนหน้าแดง “ผู้หญิงคนนี้เคยเสพสมกับข้ามาก่อน เจ้าพอใจใส่รองเท้าเก่าของคนอื่นหรืออย่างไร!” “แล้วอย่างไรเล่า รองเท้าเก่าของผู้อื่นนั่นแหละถึงใส่สบายนัก” เซวียนหลีตอบด้วยน้ำเสียงยิ้มเยาะ แล้วก็ก้มหน้าลงไปเจรจากับนางผู้อยู่ในอ้อมกอด “ชิงถิง เจ้าไม่ต้องห่วง ถึงเจ้าผ่านชายมาร้อยพันข้าก็ไม่รังเกียจเจ้า อย่างไรเจ้าก็เป็นฮูหยินของข้าแต่เพียงผู้เดียว” “นางเป็นฮูหยินข้าต่างหาก เจ้ามันขี้ขโมยของผู้อื่น” เซียนจ้างตะคอกกลับ แล้วก็ชักดาบออกมา