ประพันธ์โดย พระยาศรีสุนทรโวหาร (น้อย) ต้นสกุล อาจารยางกูร เป็นเรื่องเล่านิทานชาดก แสดงคติธรรมในการดำเนินชีวิต การประพฤติชอบด้วยกาย วาจา ใจ และเป็นแบบอย่างแก่ชาวไทยที่นับถือพุทธศาสนา ซึ่งใช้เป็นแบบเรียนในกรุงรัตนโกสินทร์สมัย รัชกาลที่ ๕