อีกแล้ว เหลือเพียงนางผู้เดียวที่ไม่มีผู้ใดแตะต้อง นี่มันเรื่องบัดซบอันใดกัน ต้องให้มานั่งดีดพินท่ามกลางเสียงครางกระเส่า พวกเจ้าเอาดาบมาแทงข้าเสียเลยดีกว่ากระมัง อู่เยี่ยหลานคิดอย่างหัวเสีย กว่าจะผ่านพ้นไปได้ อวัยวะเบื้องล่างก็ฉ่ำแฉะไปหมด นางอยากรู้เหลือเกินว่ามันเกิดอะไรขึ้นที่นี่ "อ๊ะ!" เพราะมัวแต่คิดอะไรเลอะเทอะ ทำให้เดินชนกับคนผู้หนึ่งเข้า เอวถูกรวบด้วยวงแขนแกร่งโอบเข้าไปแนบชิด  "ขออภัยข้าไม่...." พอเงยหน้ามอง คำพูดถูกหยุดที่ลำคอ ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้ม เรือนกายแข็งแกร่งกำยำ สัมผัสแนบชิดที่มีเพียงอาภรณ์กั้นทำให้นางรับรู้ได้ แก้มขาวขึ้นสีชมพูระเรื่ออย่างช่วยไม่ได้ เป็นครั้งแรกที่เห็นบุรุษหล่อเหลาเช่นนี้ "เจ้าไม่อันใด" เสียงทุ้มนุ่มทำให้นางแทบอ่อนระทวย "ขะ..ไม่ได้ตั้งใจ ทะ..ท่านช่วยปล่อย เอ่อ.." เขินอายจนต้องก้มหน้าลบสายตาคม  "อ้อ"  เสียงเหมือนจะรับรู้ แต่ไม่เพียงไม่ปล่อยยังโน้มลงมาตรงต้นคอระหง สูดดมกลิ่นกายของนางอีก ทำให้ขนลุกไปทั้งร่าง "หอมยิ่งนัก" "อื้อ... ท่าน!!" "ข้าทำไม? ก็กลิ่นหายเจ้าหอมจริงๆ นี่" "ปละ..ปล่อย" นางพยายามยันแผ่นอกกว้าง แต่แลดูจะไม่เป็นผล เพราะการกระทำของชายหนุ่มผู้นี้ทำให้รู้สึกหวาบหวิว หากยังใกล้กันอยู่เช่นนี้คงทนไม่ไหวเป็นแน่ เหมือนบุรุษหนุ่มผู้นี้จะเป็นคนที่ชอบทำตามอำเภอใจ ถึงขั้นอุ้มนางขึ้น พาก้าวเท้าตรงไปยังพุ่มไม้หนา  "ท่านจะทำอันใด ปล่อยข้านะ" "เราไปคุยกันในที่ลับตาดีกว่า"  "ไม่! ปล่อยข้า" พอถูกปล่อยลงพื้น อู่เยี่ยหลานก็คิดจะออกวิ่ง แต่เอวถูกกอดเอาไว้แน่น  "คิดจะไปไหน ข้าแค่อยากคุยด้วย หยุดดิ้นได้แล้ว"