‘อโศกต้นนั้นเอง!’ วิยะดาบอกตัวเองอย่างละห้อยสร้อยเศร้า ขณะนั้นภาพเด็กหนุ่มสาวคู่หนึ่งก็ปรากฏขึ้นในมโนภาพ เขาทั้งสองเคยได้อาศัยร่มเงาของอโศกต้นนั้นบังแสงแดดในยามที่ได้หลบหลีกสายตาของผู้ใหญ่ไปพร่ำพลอดกัน อโศกต้นนั้นได้เคยเป็นพยานความรักใคร่สนิทสนมของเขาทั้งสองมาช้านาน แต่บัดนี้สิ... วิยะดาถอนใจยาว น้ำตาคลอ หันมาทางปิยฉัตรอีกครั้ง จับมือหล่อนบีบเบาๆ พูดเสียงแผ่ว แต่ก็เต็มไปด้วยความจริงใจ “ดีใจด้วยนะ ปี่ คนดีๆ อย่างเธอสมควรแล้วที่จะได้รับความสุข”