เราก็นั่งปรับทุกข์กัน ถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่ต้องมาตกระกำลำบาก เรานึกสังหรณ์ถึงบางสิ่งบางอย่างที่น่ากลัวที่สุด เรานึกถึงความทรมานก่อนที่เราจะตาย เราพูดกันว่าจะขนเสบียงอาหารและนำลงเรือบดลอยลำออกไปในทะเล ทั้ง ๆ ที่ไม่มีความหวังอะไร แต่ก็ยังมิทันที่จะทำตามที่คิดไว้ เราก็ต้องหมดหวังถึงขนาดหมดหวังในชีวิตเลยทีเดียว เพราะเจ้าเห็ดมฤตยูนี้คุกคามเราหนักขึ้นทุกที เราหมดอาลัยในชีวิต สุดแต่พระพรหมจะบันดาล เราได้แต่รอวาระสุดท้ายเท่านั้น