"“ผู้หญิงอย่างคุณมันต้องเจออย่างผม กฤติยา” เขากระซิบแผ่วเบาเมื่อเธอกำลังดิ้นอยู่บนบ่าของเขา แล้วเมื่อเขาเดินออกไปจากตัวบ้านก็มีรถตู้สีดำจอดรออยู่ด้านนอกอยู่แล้ว “ปล่อยฉันนะ จะพาฉันไปไหน ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย” กฤติยาทั้งร้องทั้งดิ้นแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะแรงอันน้อยนิดของเธอไม่ทำให้เขาสะเทือนได้เลยแม้แต่น้อย เมื่อโยนร่างบางที่อยู่บนบ่าให้หายเข้าไปในรถได้เขาก็ไม่รอช้ารีบจัดการมัดมือมัดเท้าหญิงสาวทันที แม้จะมีแรงขัดขืนดิ้นรนแต่คนตัวโตก็ไม่สนใจ มิหนำซ้ำยังใช้ผ้าผืนเล็กปิดเสียงร้องโวยวายที่ดังออกมาจากเรียวปากอิ่มทันที “เอารถออก” เสียงทุ้มดังขึ้นบอก ก่อนที่จะหันหน้าไปมองยังหญิงสาวที่ดิ้นขลุกขลักอยู่บนเบาะรถด้วยสายตายิ้มๆ อย่างเหยียดหยาม “ครับนาย”"