การร่วมเล่มครั้งนี้ เป็นการเก็บเรื่องราวที่เขียนไว้อย่างกระจัดกระจายราวกับว่ามันปะทุขึ้นมาด้วยความเร็วรี่ จนไม่สามารถจะอธิบายได้ว่า เขียนไปทำ? แต่รู้อยู่อย่างหนึ่งคือการเขียนเป็นชีวิต จิตใจ และความ (ไร้) สาระ ที่พึงสำเหนียกว่า ถ้าไม่เขียนก็ต้องเขียน เป็นงานเขียนตั้งแต่ปี พ.ศ. ๒๕๖๓-๒๕๖๖ งานที่เขียนขึ้นไม่ได้มีจุดมุ่งหมายใด ๆ มากกว่าการที่คิดออกแล้วก็เขียน และผู้เขียนก็ได้นำมารวบรวมไว้ก่อนเพื่ออ่านและกรองอีกสักครั้งสองครั้งก่อนการทำต้นฉบับ เรื่องทั้งหมดมีที่มาจากปรัชญา เอาละ ถ้าใช้คำว่า “ปรัชญา” มันดูเหมือนเป็นคำที่ใช้กันเพื่อคุดคุ้ยหรือค้นหาข้อเท็จจริงในชีวิต หรือเป็นการมองหาสมการ มองหาความจริง ความดี ความงาม หรือจะอะไรก็แล้วแต่ที่รู้สึกว่ามันเป็นคำที่ “มนุษย์” อย่างเราไม่ค่อยจะเข้าใจ นอกจากเข้าใจว่าปรัชญาก็จะแบบว่า คุยไม่รู้เรื่องหรือมีโลกส่วนตัวสูง หรือบ้างก็ไปเทียบกับศิลปิน หรือก็แล้วแต่จะจินตนาการกันออกไป ฯลฯ ซึ่งความเป็นจริงแล้ว ปรัชญาเป็นอะไรที่เรียบง่ายและไม่ต้องคิดเยอะ อ่านให้เยอะ เขียนให้เยอะ ทำให้เห็นจริงแล้วจะรู้ว่าปรัชญาคืออะไร