ผมซ่อนความตื่นตระหนกไว้ภายใต้ใบหน้าที่ถูกปรับให้เรียบเฉย เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ และตอบกลับไปด้วยเสียงที่เรียบพอกัน เวลาล่วงเลยผ่านไป นาฬิกาบอกเวลาว่า ขณะนี้ดึกขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว ท่ามกลางความหวาดระแวงที่รายล้อม ตอนนี้ไม่ว่าจะอยู่วงไพ่ วงดนตรี วงทีวี หรือวงสังสรรค์ ผมก็ไม่เหลือความสงบสุขสักนิด “เฮ้ย ไปก่อนนะ ง่วงแล้ว” ในที่สุดเมื่อเวลาล่วงเลยสี่ทุ่มไป ผมก็ตัดสินใจขอตัวกลับบ้าน เพราะหากปล่อยให้ดึกดื่นกว่านี้ แล้วผมเกิดอยากกลับในเวลานั้น ผมจะต้องเดินผ่านวัดซึ่งมีเรื่องเล่าสุดสยองถึงสองแห่งด้วยกัน แถมหนึ่งในนั้น ก็เป็นวัดที่ผมเคยเจออะไรแปลก ๆ ตอนตีสามกับตัวเองมาแล้วอีกต่างหาก